Πώς η Beyoncé μεταμόρφωσε την ανασφάλεια σε ύμνο θάρρους
Στις 22 Μαΐου 2001, οι Destiny’s Child κυκλοφόρησαν ένα από τα πιο χαρακτηριστικά pop κομμάτια των 00s. Το “Bootylicious” δεν ήταν απλώς ένα τραγούδι – ήταν μια πολιτισμική δήλωση, ένας ύμνος αυτοπεποίθησης, κι ένα μουσικό mashup που ένωσε διαφορετικές εποχές και φωνές.
Το τραγούδι περιείχε το εμβληματικό guitar riff από το “Edge of Seventeen” της Stevie Nicks, η οποία μάλιστα κάνει cameo εμφάνιση στο video clip, δημιουργώντας μια απρόσμενη αλλά απόλυτα ταιριαστή συνάντηση μεταξύ rock θρύλου και R&B pop.
Το κομμάτι παρέμεινε 20 εβδομάδες στα charts και έφτασε στο No. 1 την 9η εβδομάδα του στο Billboard Hot 100, κλείνοντας ιδανικά τον κύκλο των No. 1 επιτυχιών του girl group στην Αμερική.
Σε μια παλαιότερη συνέντευξή της στο Harper’s Bazaar, η Beyoncé αποκάλυψε την έμπνευση πίσω από το τραγούδι: «Θυμάμαι όταν άρχισαν να με σχολιάζουν επειδή είχα πάρει κιλά. Ήμουν 19. Δεν μου έκαναν τα ρούχα για φωτογραφήσεις. Ένιωθα ανασφαλής, μέχρι που μια μέρα ξύπνησα και είπα: ‘Όχι, δεν θα το επιτρέψω αυτό στον εαυτό μου’. Και έτσι έγραψα το ‘Bootylicious’».
Η ίδια σημείωσε ότι ήταν το πρώτο βήμα σε ένα μονοπάτι καλλιτεχνικής έκφρασης μέσα από την ενδυνάμωση: «Ήταν η αρχή του να παίρνω αυτό που μου δίνει η ζωή και να το μετατρέπω σε κάτι που δίνει δύναμη σε άλλες γυναίκες και άνδρες που περνούν τα ίδια».
Το riff του τραγουδιού έχει τη δική του ιστορία. Ο κιθαρίστας Waddy Wachtel, που ηχογράφησε το riff στο “Edge of Seventeen”, είχε αποκαλύψει ότι δεν είχε ακούσει το “Bring On the Night” των The Police, παρά τις ομοιότητες. Όταν τελικά το άκουσε στο ραδιόφωνο, αναφώνησε: «Τους κλέψαμε κανονικά!» και τηλεφώνησε στην Stevie Nicks να της πει να μην το ξανακάνει ποτέ!
Είκοσι τέσσερα χρόνια μετά, το “Bootylicious” συνεχίζει να διδάσκει αυτοεκτίμηση και μουσικό daring, μέσα από το απλό αλλά δυναμικό του μήνυμα: Δεν χρειάζεται να προσαρμοστείς – αρκεί να είσαι η πιο αυθεντική εκδοχή του εαυτού σου.
