Η Marseaux, μία από τις πιο αναγνωρίσιμες φωνές της σύγχρονης ελληνικής ποπ σκηνής, μιλά για την τυχαία της συνάντηση με το τραγούδι, τις προσωπικές δυσκολίες που αντιμετώπισε και την πορεία που την έφερε στο σήμερα.
Από τα πρώτα της βήματα στο τραγούδι μέχρι την επιθυμία της να βρεθεί στη σκηνή της Eurovision, αποκαλύπτει ότι η μουσική δεν ήταν το αρχικό της όνειρο, αλλά πλέον αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής της. Αναφέρεται στην απώλεια της μητέρας της και στις διατροφικές διαταραχές που βίωσε, τονίζοντας πως, παρά τις προκλήσεις, βρίσκεται στην καλύτερη φάση της ζωής της, γεμάτη αυτοπεποίθηση και ενέργεια.
«Ξεκίνησα να τραγουδάω στα 16 μου ως χόμπι, αλλά πλέον είναι η μεγάλη μου αγάπη, το νόημα της ζωής μου. Από μικρή χρησιμοποιούσα τη μουσική για να εκφράσω πράγματα που δεν μπορούσα αλλιώς. Δεν πίστευα ποτέ ότι θα γίνω τραγουδίστρια – νόμιζα πως θα γίνω ηθοποιός. Τελικά, το τραγούδι με διάλεξε και το αφήνω να καθορίζει το μέλλον μου».
Η αγάπη της για τη μουσική ξεκίνησε μέσα από την ποπ και τη ραπ, ενώ η γνωριμία της με τον WNC και τον Solmeister την ώθησε να πειραματιστεί με το ραπ. «Στην αρχή έγραφα έντεχνες μπαλάντες, αλλά όταν τζαμάραμε σπίτι, το ραπ βγήκε αυθόρμητα. Μετά το πρώτο κομμάτι, κόλλησα».
Όσον αφορά τη Eurovision, δηλώνει πως είναι ένας στόχος που θα πραγματοποιηθεί όταν βρεθεί το κατάλληλο τραγούδι. «Θέλω πολύ να πάω, αλλά με μια κομματάρα. Φέτος δεν ήταν η ώρα».
Η απώλεια της μητέρας της άλλαξε τις ισορροπίες στο σπίτι και τη σχέση της με τη μικρότερη αδερφή της. «Προσπαθούσα να πάρω τον ρόλο της μητέρας, αλλά ούτε εκείνη το ήθελε, ούτε εγώ ήμουν έτοιμη για κάτι τέτοιο. Ήταν μια δύσκολη περίοδος, αλλά πλέον είμαστε στα καλύτερά μας. Η μαμά σου πάντα θα σου λείπει, είτε είσαι 5 είτε 95 ετών. Κάποιες φορές οδηγώ και θυμάμαι στιγμές μαζί της. Η πληγή δεν κλείνει ποτέ, απλά μαθαίνεις να ζεις με αυτή».
Οι διατροφικές διαταραχές της προέκυψαν σε μια περίοδο αλλαγών. «Ξεκίνησαν στα 18 μου, όταν έπρεπε να αποφασίσω τι θα κάνω στη ζωή μου. Η απώλεια της μητέρας μου, το πέρασμα στην ενηλικίωση, η απόφαση να ασχοληθώ επαγγελματικά με το τραγούδι, η καραντίνα και το άγχος συνέβαλαν σε όλο αυτό. Πλέον, όταν οι φαν μου μιλούν για το glow-up μου, μπορεί να εννοούν την εξωτερική μου εμφάνιση, αλλά στην πραγματικότητα πρόκειται για τη δουλειά που έχω κάνει με τον εαυτό μου».
Η εμπειρία της στα μπουζούκια διαφέρει από την κλασική έννοια του όρου. «Τραγουδάω τα κομμάτια μου, ο κόσμος τα γνωρίζει, και είναι υπέροχο συναίσθημα. Δεν είναι τα παραδοσιακά μπουζούκια, αλλά μια μουσική σκηνή».
Τέλος, μιλά για το τραγούδι «Για πάντα και λίγο ακόμα», εξηγώντας πως γράφτηκε με σκοπό να λειτουργήσει ως έκφραση αγάπης. «Ήθελα να μπορεί κάποιος να το στείλει σε ένα αγαπημένο του πρόσωπο και να πει: “Ακούω αυτό και σκέφτομαι εσένα”. Νομίζω ότι το καταφέραμε και είμαι πολύ χαρούμενη».
