Άγνωστες αλλά απολαυστικές ιστορίες από τις συνεργασίες του με εμβληματικές μορφές του ελληνικού πενταγράμμου μοιράστηκε ο σπουδαίος συνθέτης Γιώργος Κατσαρός, φωτίζοντας μοναδικές στιγμές από τη ζωή και την καριέρα του.
Η αφήγησή του ξεκίνησε με ένα περιστατικό που σημάδεψε τη σχέση του με τη Μαρινέλλα, σε μια εποχή που εκείνη βρισκόταν στο μεταίχμιο της ανωνυμίας και της απογείωσης. «Πέρασα από το καλλιτεχνικό γραφείο του Θόδωρου Κρίτα, που μόλις με είδε μου λέει: “Κατσαρέ, θέλω να σε στείλω στη Σοβιετική Ένωση”. Βγαίνοντας, πέτυχα στον δρόμο τη Μαρινέλλα—μόλις είχε χωρίσει με τον Καζαντζίδη—και τη βλέπω να μου φωνάζει “μαέστρο, μαέστρο!”. Μου λέει “σώσε με, δεν έχω μια”. Την πήρα από το χέρι, την πήγα στον Κρίτα και κανονίσαμε να φύγουμε μαζί για 1,5 μήνα περιοδεία στη Σοβιετική Ένωση. Τότε την ήξεραν απλώς ως το ντουέτο του Καζαντζίδη».
Ο Κατσαρός δεν παρέλειψε να αναφερθεί και σε μια κρίσιμη διαφωνία με τον Γρηγόρη Μπιθικώτση, που αφορούσε το τραγούδι «Κάθε λιμάνι και καημός». «Ήθελα να ηχογραφήσω ένα κομμάτι για μια ταινία και συνεργάστηκα με τον Πυθαγόρα, τον οποίο μόλις είχα γνωρίσει. Το τραγούδι ήταν προορισμένο για τον Μπιθικώτση. Ο Πυθαγόρας μου είπε “δάσκαλε, πρέπει να το κάνεις ζεϊμπέκικο”, αλλά εγώ το είχα γράψει ως χασάπικο. Το άκουσαν ο Πάνος Γαβαλάς με τη Ρία Κούρτη και μου είπαν “αυτοκτονείς αν το αλλάξεις, είναι υπέροχο μελωδικό χασάπικο” και τελικά το τραγούδησαν αυτοί».
Αναφέρθηκε, τέλος, με μεγάλη τρυφερότητα στη Ρένα Βλαχοπούλου, τονίζοντας πως τους συνέδεε μια «αδελφική σχέση». «Η Ρένα ήταν τεράστιο κεφάλαιο. Εξαιρετική τραγουδίστρια, με έφεση στη τζαζ. Όταν πήγε στην Αμερική με τον Σπάρτακο, της πρότειναν καριέρα εκεί. Όποτε βρισκόμασταν σπίτι ή στούντιο, μου ζητούσε να τραγουδήσει το “Summertime”».
Η συνεργασία τους επισφραγίστηκε με ένα τραγούδι-σύμβολο: το «Κέρκυρα, Κέρκυρα με το Ποντικονήσι». «Είχαμε τελειώσει τα γυρίσματα για την ταινία Η Κόμισσα της Κέρκυρας και μας έλειπε ένα κομμάτι για τους τίτλους. Βρισκόμασταν μαζί με τον Φίνο, τον Σακελλάριο και τη Ρένα, ενώ οι τεχνικοί μας πίεζαν να τελειώσουμε. Ο Σακελλάριος μου είπε “δώσε μου δυο-τρεις κερκυραϊκές λέξεις”. Του είπα “Μπενίτσα, Γαρίτσα…” και έτσι γράψαμε το τραγούδι που σήμερα πολλοί νομίζουν ότι είναι παραδοσιακό, ενώ είναι δικό μας».
