Υπάρχουν συγκροτήματα που γράφουν ιστορία. Κι έπειτα υπάρχουν συγκροτήματα που γράφουν τη δική σου ιστορία. Οι Metallica ανήκουν και στις δύο κατηγορίες. Από την πρώτη κιόλας νότα μέχρι την τελευταία συναυλία, υπήρξαν εκεί – για εκατομμύρια ανθρώπους. Και τώρα, επιστρέφουν όχι με νέο άλμπουμ, αλλά με κάτι εξίσου προσωπικό: μια ταινία για σένα. Κυριολεκτικά.
Το Metallica Saved My Life είναι το νέο ντοκιμαντέρ που φέρνει στο προσκήνιο όχι τους ίδιους τους Metallica, αλλά τους ανθρώπους που τους έδωσαν ζωή: τους fans. Το project είναι σε εξέλιξη εδώ και δύο χρόνια και υπογράφεται από τον βραβευμένο Jonas Åkerlund – δημιουργό που έχει «ντύσει» οπτικά τις μεγαλύτερες στιγμές της μπάντας από το “Turn the Page” μέχρι το “ManUNkind”.
Το πρώτο trailer που κυκλοφόρησε είναι μόλις ένα λεπτό. Αρκεί. Ο Lars Ulrich ορίζει τους Metallica ως «κατάσταση του νου». Ο James Hetfield δηλώνει έτοιμος να ακούσει τις ιστορίες όλων: «είτε το λέτε οικογένεια, θρησκεία ή αίρεση – για μένα είναι απλώς μια γιορτή ζωής». Στο φόντο, πιάνο και φωνές ανθρώπων που μιλούν για ελπίδα, διαφυγή, δεύτερες ευκαιρίες.
Η ταινία είναι γεμάτη φωνές που αναγνωρίζουν στον ήχο της μπάντας ένα κομμάτι της ύπαρξής τους. Από τους “παράξενους” και τους “μοναχικούς”, μέχρι εκείνους που ρωτούσαν «γιατί ακούς λευκή μουσική;», κάθε αφήγηση αποκτά τη θέση της. Γιατί κάθε riff, κάθε στίχος των Metallica ήταν – και παραμένει – μια κραυγή για σύνδεση.
Και φυσικά, το συγκρότημα δεν λείπει από την ταινία. Ολόκληρη η σύνθεση συμμετέχει, ενώ ξεχωριστή παρουσία έχει και ο Jason Momoa, γνωστός για την αφοσίωσή του στους Metallica. Το ντοκιμαντέρ θα κυκλοφορήσει αργότερα φέτος, με επιλεγμένες avant-premiere προβολές στις ΗΠΑ, υπό αυστηρούς περιορισμούς (χωρίς κινητά, δύο εισιτήρια ανά άτομο) ώστε να προστατευτεί η εμπειρία.
Μέχρι τότε, η περιοδεία M72 συνεχίζεται – και μαζί της, η συνεργασία με τον Αμερικανικό Ερυθρό Σταυρό για αιμοδοσία σε κάθε στάση. Ίσως δεν είναι μόνο η μουσική που σώζει ζωές. Ίσως είναι και το τι επιλέγεις να χτίσεις γύρω της.
Το Metallica Saved My Life δεν είναι απλώς μια ταινία. Είναι καθρέφτης. Είναι ο καθένας μας, σε εκείνη τη στιγμή που χρειάστηκε κάτι μεγαλύτερο από τη σιωπή.
