Ήταν μια εποχή που το ροκ δεν ήταν απλώς μουσική — ήταν στάση ζωής, αντίσταση, όραμα. Το 1974, σε μια Ισπανία όπου το καθεστώς του Φράνκο κρατούσε ακόμα σφιχτά τα ηνία, κάποιοι νέοι, μακρυμάλληδες και γεμάτοι ανησυχία, ανακάλυπταν την ελευθερία μέσα από τον κινηματογράφο. Ένα τσιγαριλίκι, μια προβολή του «Pink Floyd: Live at Pompeii» και ξαφνικά, βρέθηκαν όχι απλώς σε μια αίθουσα σινεμά, αλλά μέσα σε μια μυσταγωγία.
Το μουσικό ντοκιμαντέρ του Άντριαν Μάμπεν —μια συναυλία χωρίς κοινό στο αρχαίο ρωμαϊκό αμφιθέατρο της Πομπηίας— αποτέλεσε σημείο αναφοράς. Ήταν ένα «αντι-Woodstock», ένας ύμνος στην εσωτερικότητα και την ηχητική εξερεύνηση. Ξεχάστε τις αποθέσεις του πλήθους∙ εδώ, οι Pink Floyd έπαιζαν για τα φαντάσματα των 1.900 ετών που παραμόνευαν στα ερείπια. Κι ο ήχος τους –αιθέριος, πειραματικός, σχεδόν μεταφυσικός– τα έφερνε πίσω στη ζωή.
Το φιλμ δεν είχε την απήχηση που περίμεναν οι δημιουργοί του. Ούτε οι Floyd έμειναν απόλυτα ικανοποιημένοι – μάλιστα, ο Γκίλμουρ κάποτε είπε πως είναι από τις ταινίες που θα έπρεπε να παίζονται μόνο στη μέση της νύχτας. Ίσως επειδή η μαγεία της δεν ταιριάζει με το φως της μέρας, αλλά με τη σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού, εκεί που οι ήχοι της μπάντας αιωρούνται ανάμεσα στην πραγματικότητα και το όνειρο.
Σήμερα, σχεδόν 50 χρόνια μετά, η «τελετουργία της Πομπηίας» επιστρέφει. Στις 26 Απριλίου 2025, το «Pink Floyd: Live at Pompeii» κυκλοφορεί ξανά σε αποκατεστημένη μορφή, με ήχο ανανεωμένο από τον Steve Wilson και εικόνα προσαρμοσμένη για IMAX αίθουσες. Είναι μια ευκαιρία για παλιούς και νέους να βιώσουν ξανά –ή για πρώτη φορά– αυτή την οριακή εμπειρία, εκεί που η μουσική συνάντησε την ιστορία και ο ρομαντισμός της ψυχεδέλειας την άγρια ομορφιά του χρόνου.
Και για εκείνους που κάποτε χειροκροτούσαν την οθόνη μετά το «Echoes», θα είναι σαν να ξαναβρίσκονται εκεί, ανάμεσα στις σκιές των Pink Floyd και των ρωμαϊκών κολώνων. Μόνο που αντί για τασάκι στο μπράτσο της καρέκλας, τώρα θα υπάρχει ένα σουβέρ. Γιατί η εποχή άλλαξε, αλλά η μαγεία παραμένει.
