Όταν ακούς «ταινία για τους Beatles», σκέφτεσαι αμέσως κάτι βαρύ, δραματικό, γεμάτο κλισέ: τα φώτα της δόξας, τα σκάνδαλα, η διάλυση. Αλλά το Two of Us, μια λιτή τηλεταινία που κυκλοφόρησε σχεδόν αθόρυβα, δεν είναι τίποτα από αυτά. Αντίθετα, είναι ένα ήσυχο, ανθρώπινο πορτρέτο δύο φίλων που υπήρξαν σχεδόν αδέλφια – και που, όταν η ζωή τους τράβηξε σε διαφορετικά μονοπάτια, έμειναν με μια μισή κουβέντα κι έναν κόμπο στον λαιμό.
Τοποθετημένη στα μέσα της δεκαετίας του ’70, η ιστορία τοποθετεί τον John Lennon (Aidan Quinn) και τον Paul McCartney (Jared Harris) σε ένα φανταστικό αλλά αληθοφανές σενάριο: μια απλή μέρα μαζί, μετά από χρόνια έντασης, σιωπής και δημοσίων «καρφιών». Δεν υπάρχουν φλας, δεν υπάρχουν σκηνές συναυλίας. Μόνο δύο άντρες που κάθονται και προσπαθούν να γεφυρώσουν την απόσταση.
Η μαγεία της ταινίας δεν είναι στο τι λέγεται – αλλά στο πώς. Οι δύο πρωταγωνιστές έχουν τέτοια χημεία που νιώθεις πως πραγματικά παρακολουθείς τον John και τον Paul, όπως θα ήταν αν οι κάμερες δεν ήταν πια στραμμένες πάνω τους. Ο Paul, ευγενικός, αισιόδοξος, προσπαθεί ακόμα να φέρνει χαρά στους άλλους. Ο John, πιο ωμός, πιο κουρασμένος από το βάρος του παρελθόντος, δυσκολεύεται να αφήσει τον τοίχο που έχτισε γύρω του.
Κάπου ανάμεσα στα πειράγματα –όπως όταν ο John αποκαλεί τα τραγούδια του Paul «νηπιακά»– και στα βαθύτερα ξεσπάσματα, κρύβεται η αλήθεια: αυτοί οι δύο αγαπήθηκαν πολύ, αλλά τους χώρισαν η πίεση, τα λάθη, και ίσως κι ο εγωισμός.
Η ταινία κλείνει με μια σχεδόν «θρυλική» σκηνή: η φημολογούμενη απόπειρα να εμφανιστούν μαζί, απροειδοποίητα, στο Saturday Night Live. Δεν γίνεται ποτέ. Αλλά αυτό δεν έχει σημασία. Το Two of Us δεν είναι για το αν επανενώθηκαν – είναι για το αν μπόρεσαν, έστω για λίγο, να ξαναβρούν ο ένας τον άλλον ως άνθρωποι.
Κι αν πιστέψουμε τον ίδιο τον Paul, θα ήθελε πολύ η πραγματικότητα να ήταν κάπως έτσι.
