Στο απόγειο μιας εποχής γεμάτης όνειρα και επαναστάσεις, κάποιοι πίστεψαν ότι ο Sly Stone θα γινόταν ο επόμενος μεγάλος φάρος της νεολαίας – ένα σύμβολο ελπίδας μετά τους Elvis, Dylan και Lennon. Κι όμως, η ιστορία του πήρε άλλο δρόμο.
Ο Sylvester Stewart – όπως ήταν το πραγματικό του όνομα – δεν ήταν απλώς ένας τραγουδιστής. Ήταν η ψυχή πίσω από τους Sly & The Family Stone, ένα συγκρότημα που ξέσπασε σαν ηλεκτρικός παλμός μέσα στην καρδιά της δεκαετίας του ’60, ενσωματώνοντας το όραμα των χίπις, το πάθος του κινήματος των πολιτικών δικαιωμάτων και την ένταση του αντιπολεμικού πνεύματος.
Με εμφανίσεις-ορόσημα στο Harlem και στο Woodstock, η μουσική του έγινε ύμνος μιας γενιάς που αναζητούσε την ενότητα σε έναν κόσμο που διαλυόταν.
Όμως η πραγματικότητα ήταν πιο σκληρή.
Η φλόγα του Sly έσβησε νωρίς – καταστροφικές συναυλίες, ναρκωτικά, ακυρώσεις που προκαλούσαν αναστάτωση. Η θρυλική συναυλία στη Νέα Υόρκη του ’75, με λιγοστούς θεατές σε μια αίθουσα χιλιάδων, σήμανε το τέλος μιας εποχής.
Κι όμως, πριν το τέλος, είχε προλάβει να ανάψει φωτιές. Το «Everyday People» έγινε σύμβολο ισότητας, η φωνή ενός κόσμου όπου όλοι – μαύροι, λευκοί, άνδρες, γυναίκες – πρέπει «να ζούμε μαζί». Το συγκρότημά του ήταν καθαρή ανατροπή: μια ομάδα πολυφυλετική, με μαύρους και λευκούς, άντρες και γυναίκες – μια εικόνα της κοινωνίας όπως θα μπορούσε να είναι.
Αλλά αυτή η ουτοπία δεν άντεξε. Η πολιτική βία, οι φυλετικές εντάσεις, οι απαιτήσεις της μουσικής βιομηχανίας, όλα τον λύγισαν. Ο ίδιος απομονώθηκε, χάθηκε στα άκρα του μυαλού και της φήμης, μέχρι που ο Τύπος τον βάφτισε «ο J.D. Salinger του funk».
Το ντοκιμαντέρ Sly Lives! του Questlove φωτίζει αυτή την αντιφατική διαδρομή: η μουσική ιδιοφυΐα που αρνήθηκε να παίξει το παιχνίδι της μεταμέλειας. Δεν επέστρεψε θριαμβευτικά – ούτε κατέρρευσε θεαματικά. Απλώς… χάθηκε από τα φώτα, σαν να μην χρωστούσε τίποτα σε κανέναν.
Η ταινία δεν χαρίζεται. Δεν καταγγέλλει, ούτε εξιδανικεύει. Διερευνά τι σημαίνει να είσαι «μαύρη ιδιοφυΐα» σε έναν κόσμο που σε χειροκροτεί όταν λάμπεις, αλλά σε καταπίνει όταν λυγίζεις.
Ο Sly Stone στα 82 του ζει ήρεμα, περιστοιχισμένος από οικογένεια. Δεν είναι πια ο προφήτης της μουσικής. Είναι απλώς ένας άνθρωπος που έζησε μια ζωή όπως τη διάλεξε – με χάος, λάθη, δόξα και σιωπή. Το μουσικό του αλφάβητο, όμως, ζει. Και συνεχίζει να μιλάει σε όποιον είναι έτοιμος να το ακούσει.
