Η Μαρίζα Ρίζου επιστρέφει με ένα έργο που δεν φωνάζει – ψιθυρίζει. Το νέο της άλμπουμ, με τίτλο «Μήπως να κάνουμε μια Παύση;», κυκλοφόρησε στις 2 Μαΐου από τη Walnut Entertainment Greece και μοιάζει περισσότερο με μια εσωτερική κουβέντα παρά με απλή μουσική πρόταση.
Σε οκτώ κομμάτια-σταθμούς, η τραγουδοποιός ξετυλίγει μια αφήγηση βαθιά προσωπική και αναγνωρίσιμη. Είναι σαν να διαβάζουμε σελίδες από ένα ημερολόγιο που γράφτηκε σιωπηλά, με φροντίδα. Κομμάτια όπως «Η Σκάλα», «Το στόμα μου κλειστό», «Ίσως» και το δίπτυχο «Αμμουδιά 1 & 2» μιλούν για παύση, επανασύνδεση και αποδοχή – χωρίς δραματικό τόνο, αλλά με μία ήρεμη βεβαιότητα.
Στο “Ένα Τραγούδι”, συμμετέχει ο Γιώργος Περρής, σε ένα ιδιαίτερα φορτισμένο «ευχαριστώ» προς την αδερφή της Ρίζου, που, όπως φαίνεται, στάθηκε πηγή δύναμης. Η ερμηνεία είναι σχεδόν εξομολογητική.
Η ίδια η δημιουργός εξηγεί:
«Χρειαζόμουν παύση και ησυχία για να με ακούσω ξανά. Για να καταλάβω τι δεν μου κάνει πια. Για να το αποχαιρετήσω. Για να αναπνεύσω.»
Σε συνεργασία με τον Δημήτρη Σιάμπο στην παραγωγή και με αγαπημένους σταθερούς συνεργάτες, η Ρίζου χτίζει έναν ηχητικό κόσμο τρυφερό και ανοιχτό. Τα τύμπανα του Παναγιώτη Κωστόπουλου και το ηλεκτρικό μπάσο του Γιώργου Κωνσταντίνου λειτουργούν σαν εσωτερικές παλμικές κινήσεις – ήσυχες, αλλά αναγκαίες.
Ξεχωρίζει το single «Η Σκάλα», γραμμένο κατά τη διάρκεια διαλογισμού – ένα τραγούδι για τη συμφιλίωση με τον εαυτό, χωρίς υπερβολές, αλλά με σαφήνεια. Ο ήχος είναι οικείος αλλά εξελιγμένος: λιτός, χωρίς περιττές εντάσεις, με καθαρή φωνή και αίσθηση εσωτερικού χώρου.
Το εξώφυλλο και το συνολικό εικαστικό αποπνέουν τη φιλοσοφία του άλμπουμ: λιτότητα, καθαρότητα, ουσία. Μια αθόρυβη υπενθύμιση να σταματήσουμε για λίγο. Να πάρουμε μια ανάσα.
Το «Μήπως να κάνουμε μια Παύση;» δεν έρχεται για να εντυπωσιάσει. Έρχεται για να σε συναντήσει. Εκεί που δεν ακούγεται μουσική – αλλά κάτι πιο βαθύ.
