Ο Bono μοιράζεται πώς η απώλεια της μητέρας του στα 14 τον οδήγησε να επιβιώνει με κονσέρβες και πώς το πένθος αυτό διαμόρφωσε τον ηγέτη των U2 και τη μουσική του
Ο Bono, ο χαρισματικός frontman των U2 και μία από τις πιο αναγνωρίσιμες φωνές της παγκόσμιας μουσικής σκηνής, άνοιξε την καρδιά του σε μια αποκαλυπτική συνέντευξη για μια περίοδο της ζωής του που μέχρι πρόσφατα κρατούσε μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας. Σε ηλικία μόλις 14 ετών, ο Paul David Hewson – όπως είναι το πραγματικό του όνομα – βίωσε την τραγική απώλεια της μητέρας του, Iris Hewson, η οποία πέθανε από ανεύρυσμα σε ηλικία 48 ετών. Αυτό το γεγονός έγινε καταλυτικό όχι μόνο για τον άνθρωπο αλλά και για τον καλλιτέχνη που θα γινόταν αργότερα.
💡 Διαβάστε επίσης: Bono: Το μοναδικό πράγμα που μετανιώνει από το θρυλικό Live Aid του 1985
Μιλώντας στη Ruth Rogers για το Apple podcast Ruthie’s Table 4, ο Bono περιέγραψε πώς το πένθος και η απώλεια διαμόρφωσαν τα εφηβικά του χρόνια και πώς, μέσα από αυτό, ανέπτυξε μια σχέση με το φαγητό που αντανακλούσε την ψυχική του κατάσταση. “Μετά τον θάνατο της μητέρας μου, συνήθιζα να επιστρέφω σπίτι και να τρώω ό,τι πιο απλό μπορούσα να βρω: μια κονσέρβα κρέας, μια κονσέρβα φασόλια και ένα πακέτο Cadbury’s Smash, τον στιγμιαίο πουρέ,” θυμάται ο Bono. “Σκεπτόμενος εκείνα τα χρόνια, το φαγητό δεν ήταν απόλαυση, ήταν απλώς καύσιμο.”
Η παραμέληση του εαυτού του στις βασικές ανάγκες, όπως η διατροφή, είναι χαρακτηριστική αντίδραση σε μεγάλο πένθος. Ο Bono, τότε έφηβος στο Δουβλίνο, έβρισκε παρηγοριά στη μουσική και όχι στα καθημερινά. Προτιμούσε να ξοδεύει όσα λίγα χρήματα είχε για να αγοράζει δίσκους, όπως το “Hello Hooray” του Alice Cooper, αντί να επενδύει σε γεύματα. Αυτή η επιλογή δείχνει την έμφυτη τάση του για δημιουργία και την ανάγκη του να βρει διέξοδο από το πένθος μέσω της τέχνης.
Στη διάρκεια της συνέντευξης, ο Bono θυμήθηκε με νοσταλγία και το πώς ο μεγαλύτερος αδερφός του, Norman, κατάφερνε να φέρνει “εξωτικά” γεύματα στο σπίτι. Εργαζόμενος σε ένα κοντινό αεροδρόμιο, ο Norman έφερνε περισσευούμενο φαγητό από τις αεροπορικές πτήσεις. “Ήταν ιδιαίτερες στιγμές. Γαμήλιο μπριζολάκι με ανανά, ένα ιταλικό πιάτο που ονομαζόταν λαζάνια – δεν το είχαμε ξανακούσει ποτέ – ή ρύζι που δεν ήταν πια γλυκό αλλά αλμυρό με αρακά. Αυτές οι μικρές πινελιές έκαναν τη διαφορά,” είπε ο Bono με χαμόγελο.
💡 Διαβάστε επίσης: U2 Reloaded: Ο Bono μιλά για 25 νέα τραγούδια και «ήχο από το μέλλον»
Παρά ταύτα, οι μνήμες του από τη μητέρα του είναι ελάχιστες. Ο ίδιος παραδέχεται ότι η οικογένεια απέφευγε να μιλάει για εκείνη μετά τον θάνατό της, κάτι που οδήγησε σε μια σιωπηλή συμφωνία να αφήσουν το παρελθόν πίσω. “Δεν μιλούσαμε ποτέ για εκείνη. Δεν αναφέραμε καν το όνομά της. Και όταν το κάνεις αυτό, γίνεται δύσκολο να ανακαλέσεις αναμνήσεις,” εξομολογήθηκε. “Σίγουρα υπήρχαν στιγμές έντασης στο τραπέζι της κουζίνας – τρεις άντρες που μαλώναμε συχνά γιατί η γυναίκα του σπιτιού έλειπε.”
Η απώλεια αυτή φαίνεται πως αποτέλεσε θεμέλιο για το συναίσθημα και την ευαισθησία που χαρακτηρίζουν τους στίχους του Bono. Πολλά από τα τραγούδια των U2 διαπνέονται από θέματα αγάπης, πένθους και συμφιλίωσης, κάτι που πιθανώς πηγάζει από εκείνα τα δύσκολα νεανικά χρόνια. Ο Bono παραμένει ένας από τους λίγους καλλιτέχνες που καταφέρνουν να παντρέψουν το προσωπικό βίωμα με καθολικά μηνύματα, δημιουργώντας μουσική που μιλά στις καρδιές εκατομμυρίων.
💡 Διαβάστε επίσης: Bruno Mars: «Σχεδόν ξεχρέωσα» μετά την εμφάνιση-έκπληξη με τη Rose των Blackpink
Σήμερα, στα 65 του, ο Bono δεν είναι απλώς ένας rock star αλλά και ένας ακτιβιστής, φιλάνθρωπος και συγγραφέας που δεν διστάζει να μιλήσει ανοιχτά για τα τραύματα και τις δυσκολίες που τον διαμόρφωσαν. Το ταξίδι του από τον νεαρό που επιβίωνε με κονσέρβες και πουρέ στο Δουβλίνο μέχρι τον ηγέτη ενός από τα πιο επιδραστικά συγκροτήματα στην ιστορία της μουσικής είναι μια ιστορία ανθεκτικότητας και ελπίδας.
