Μιλά για τη σχέση της με τη δημιουργία, τις υπαρξιακές σκέψεις και τα όνειρα της ζωής της
Η Ελεονώρα Ζουγανέλη είναι από εκείνες τις καλλιτέχνιδες που κουβαλούν μια ιδιαίτερη αυθεντικότητα στη φωνή και την παρουσία τους. Σε κάθε της εμφάνιση, είτε στη σκηνή είτε στις συνεντεύξεις, υπάρχει κάτι αφοπλιστικά ανθρώπινο, μια αίσθηση οικειότητας που σπάνια συναντάς. Αυτή τη φορά, μέσα από μια ειλικρινή και ουσιαστική συζήτηση, μίλησε για την Τεχνητή Νοημοσύνη και τον ρόλο της στη ζωή και την τέχνη, για τις καθημερινές της συνήθειες, αλλά και για τον τρόπο που βλέπει τη δημιουργικότητα σαν μια διαδικασία που ξεκινά από την ψυχή και καταλήγει στη σκηνή.
Όταν ρωτήθηκε για το πώς βλέπει την Τεχνητή Νοημοσύνη σε σχέση με την ανθρώπινη δημιουργικότητα, η απάντησή της ήταν αφοπλιστική: «Η Τεχνητή Νοημοσύνη είναι ένα εργαλείο. Μπορεί να βοηθήσει, να εμπνεύσει, να διευκολύνει. Μπορεί να μιμηθεί, να ανασυνθέσει, να προτείνει. Αλλά δεν μπορεί να αισθανθεί. Δεν κουβαλάει παρελθόν, δεν έχει φωνή που έσπασε απ’ τον κόμπο στον λαιμό. Το AI μπορεί να γράψει ένα τραγούδι, αλλά δεν μπορεί να πει “με πονάει αυτή η στροφή”. Δεν έχει ζήσει χωρισμούς, συναυλίες, ανθρώπους. Οπότε μπορεί να βοηθήσει, αλλά όχι να αντικαταστήσει τον άνθρωπο – ή τουλάχιστον έτσι θέλω να πιστεύω.»
Η παραδοχή αυτή δεν έρχεται από μια θέση τεχνοφοβίας αλλά από την πεποίθηση ότι η τέχνη είναι, πάνω από όλα, εμπειρία. Μια εμπειρία που γεννιέται από τις χαρές, τις απώλειες, τους έρωτες και τα δάκρυα, τα οποία καμία μηχανή δεν μπορεί να νιώσει.
📌 Διαβάστε επίσης: Αντί για τραγούδι, ποίηση: Η Χάρις Αλεξίου τιμά τον αγώνα του παλαιστινιακού λαού
Η ίδια παραδέχεται ότι η καθημερινότητά της είναι γεμάτη αντιθέσεις. «Δεν έχω πάντα το ίδιο πρόγραμμα. Η μέρα μου ξεκινάει με καφέ οπωσδήποτε και μία υπαρξιακή κρίση τύπου “έχω φωνή σήμερα;”. Μετά τρέχω: κάνω δουλειές σχετικές με το σπίτι, τακτοποιώ, μαγειρεύω. Μετά οργανώνω τη σκέψη μου, πράγμα όχι εύκολο. Οι μέρες μου εναλλάσσονται ανάμεσα σε πρόβες, γράψιμο, τηλεφωνήματα, μηνύματα – που απαντάω με καθυστέρηση τριών ημερών – ταξίδια, σιωπές και κάποιες στιγμές κοινωνικότητας.»
Η μουσική, ωστόσο, είναι πάντα παρούσα: «Ακούω μουσική, ξεχνιέμαι, ξαναβρίσκομαι, κάνω πράγματα που με αφυπνίζουν, τραγουδάω, άλλοτε γυμνάζομαι και κυρίως παρατηρώ τους ανθρώπους και φροντίζω να θυμάμαι τι έχει σημασία για την ψυχή μου. Ξυπνάω με όνειρα που αναζητώ τρόπους να συμβούν και κοιμάμαι με λαχτάρα να εμπνευστώ.»
Για την Ελεονώρα, το τραγούδι δεν είναι απλώς μια δουλειά αλλά ένας τρόπος ύπαρξης. Είναι η διαδικασία του να ζεις και να παρατηρείς, να μαζεύεις κομμάτια από ιστορίες και συναισθήματα, να τα μετατρέπεις σε στίχους και μελωδίες που θα βρουν χώρο στην καρδιά κάποιου άλλου. Ίσως γι’ αυτό να βλέπει το AI ως κάτι που μπορεί να υποστηρίξει τη δημιουργία αλλά όχι να την αντικαταστήσει. «Η φωνή σπάει από πόνο ή χαρά, όχι από αλγόριθμο», λέει χαμογελώντας.
Η συνέντευξη κλείνει με την ίδια να μιλά για τα όνειρά της: να συνεχίσει να εξελίσσεται, να δοκιμάζει νέα πράγματα και να παραμένει αυθεντική, ό,τι κι αν φέρνει το μέλλον. Η Ελεονώρα Ζουγανέλη ξέρει ότι η τεχνολογία προχωρά, αλλά είναι η ανθρώπινη ψυχή που θα συνεχίσει να δίνει νόημα στη μουσική.
