Ο Έλτον Τζον είναι πολλά πράγματα: εκκεντρικός, απαιτητικός, μουσικός οραματιστής – αλλά και ένας από τους μεγαλύτερους ενθαρρυντές της νέας γενιάς καλλιτεχνών. Με πάνω από έξι δεκαετίες πορείας και τη φήμη του ακλόνητη, ο «Rocketman» φαίνεται πως νιώθει σχεδόν καθήκον του να στηρίζει ανερχόμενα ταλέντα. Και το κάνει με υπερηφάνεια.
Σε κάθε του συνέντευξη, δεν παραλείπει να επαινεί καλλιτέχνες όπως ο Ed Sheeran, οι Fontaines DC, η Chappell Roan ή η Olivia Dean. Δεν είναι, όμως, κάποια νέα του συνήθεια. Ο Τζον έχει εδώ και χρόνια χτίσει το προφίλ του ως ο σοφός παππούς της μουσικής βιομηχανίας – και το ερώτημα είναι: γιατί έχει τόσο έντονη ανάγκη να κρατά αυτόν τον ρόλο;
Η απάντηση ίσως να βρίσκεται στο παρελθόν του. Ο ίδιος έχει μιλήσει ανοιχτά για τις μάχες του με τις εξαρτήσεις και την ψυχική υγεία. Έχοντας βιώσει σκοτεινές περιόδους, δηλώνει πως «είχε στήριξη όταν βρισκόταν στον πάτο» και θέλει τώρα να προσφέρει πίσω την ίδια φροντίδα. Όμως, όσο ευγενής κι αν είναι αυτή η πρόθεση, μήπως ήρθε η στιγμή να ανοίξει ο δρόμος και για άλλες φωνές μέντορες;
Στη μουσική του 2025, μοιάζει κάπως παρωχημένο το να χρειάζεται ένας νέος καλλιτέχνης τη σφραγίδα έγκρισης του Τζον για να θεωρηθεί “next big thing”. Όσο μεγάλη κι αν είναι η επιρροή του, δεν είναι η μοναδική. Και καμία καριέρα δεν θα έπρεπε να βασίζεται μόνο στο αν την ευλόγησε ο Έλτον.
Αυτό φυσικά δεν σημαίνει ότι η παρουσία του είναι περιττή. Αντιθέτως, η εμπειρία και η σοφία του έχουν τεράστια αξία. Αλλά ίσως ο ίδιος να ετοιμάζει ήδη την επόμενη γενιά μεντόρων, όπως η στενή του φίλη Brandi Carlile, την οποία χαρακτηρίζει ως τη «μεγαλύτερη σύγχρονη τραγουδίστρια». Μόλις 43 ετών όμως, έχει ακόμα δρόμο μπροστά της.
Ίσως λοιπόν είναι η ώρα να αποδεχτούμε ότι, παρότι ο Έλτον Τζον είναι δικαίως αγαπητός και αναντικατάστατος, οι νέοι καλλιτέχνες δεν χρειάζονται την έγκρισή του για να αξίζουν. Όπως και με κάθε παππού – τον ακούμε με σεβασμό, αλλά ξέρουμε και πότε να χαράξουμε τον δικό μας δρόμο.
