Πριν ακριβώς έναν χρόνο, στις 19 Απριλίου 2024, η Taylor Swift κυκλοφορούσε το πιο φιλόδοξο και προσωπικό άλμπουμ της: το The Tortured Poets Department — ένα διπλό project με 31 τραγούδια που έμοιαζε περισσότερο με ημερολόγιο ψυχής, παρά με ποπ άλμπουμ.
Και ενώ η Swift είχε μόλις γράψει ιστορία ως η μόνη καλλιτέχνις με τέσσερις νίκες στον τίτλο “Άλμπουμ της Χρονιάς” στα Grammy, και περιόδευε με την πιο εμπορική περιοδεία όλων των εποχών (Eras Tour), η πρώτη αντίδραση στο TTPD ήταν… χλιαρή.
Τότε όλοι έκριναν το πρόσωπο — και όχι τη μουσική
Ανάμεσα σε headlines για τη σχέση της με τον Travis Kelce, φήμες, επανακυκλοφορίες παλιών άλμπουμ και sold-out στάδια, η Swift έβγαλε στον κόσμο ένα έργο γεμάτο θλίψη, αυτοκριτική, ειρωνεία και οργή. Αλλά το κοινό και οι κριτικοί, σε μεγάλο ποσοστό, δεν ήταν έτοιμοι να το δουν ψύχραιμα.
“Too big to fail,” έλεγαν πολλοί. Η Taylor είχε γίνει τόσο μεγάλη, που κάθε κριτική — θετική ή αρνητική — έμοιαζε σαν στάση απέναντι στην περσόνα της, όχι στο έργο της.
Το “TTPD” θέλει χρόνο — και επιστροφή
Έναν χρόνο μετά, η αξία του TTPD γίνεται πιο ξεκάθαρη. Τραγούδια όπως το “But Daddy I Love Him” χτυπούν κατευθείαν στην καρδιά του fandom που θέλει να ελέγχει τη ζωή της:
“Θα προτιμούσα να τα κάψω όλα, παρά να ακούσω άλλο ένα δευτερόλεπτο κλάψας.”
Στο “Clara Bow”, η Swift κάνει έναν αιχμηρό σχολιασμό στη μηχανή παραγωγής σταρ, υποδυόμενη έναν κυνικό executive που λέει:
“Μοιάζεις με την Taylor Swift. Έχεις κάτι που εκείνη δεν είχε ποτέ.”
Το άλμπουμ γίνεται ημερολόγιο χωρισμού και ταυτόχρονα εσωτερική αναμέτρηση: από την εικόνα του πρώην της με κοστούμι Μαρτύρων του Ιεχωβά στο “The Smallest Man Who Ever Lived” μέχρι την αναφορά σε εξαρτήσεις στο “Chloe or Sam or Sophia or Marcus”.
Δεν ζητά οίκτο — ζητά να την ακούσεις
Το The Tortured Poets Department δεν είναι εύκολο άλμπουμ. Είναι πυκνό, ωμό, συχνά σκληρό, γεμάτο αντιφάσεις. Αλλά όσο το αφήνεις να “καθίσει”, τόσο αποκαλύπτει τη δύναμή του: ένα χειρόγραφο μανιφέστο μιας γυναίκας που ζει μέσα σε έναν θρύλο που ίδια δημιούργησε — και παλεύει να μείνει αληθινή.
Όπως λέει και το ίδιο το άλμπουμ: δεν ζητά λύπηση. Ζητά να την ακούσεις.
