Σε κάθε μεγάλη ροκ μπάντα υπάρχει τουλάχιστον μία προσωπικότητα με μεγάλο “εγώ”. Κάποιες φορές, αυτό δίνει δυναμική και πάθος. Άλλες, οδηγεί σε διαλυτικές συγκρούσεις και πληγωμένες σχέσεις. Οι Guns N’ Roses, από τα πιο εμβληματικά συγκροτήματα των ‘80s, γνώρισαν και τα δύο άκρα – τη δόξα και τη διάλυση.
Ο Axl Rose, η φωνή και ο μοναδικός που δεν έφυγε ποτέ από τη μπάντα, είχε τη φήμη του δύσκολου συνεργάτη. Δεν δίσταζε να εκφράσει ανοιχτά τις απόψεις του – συχνά με σκληρότητα. Το πρόβλημα; Πίστευε τόσο πολύ στη δική του ιδιοφυΐα, που δεν άφηνε χώρο για τους υπόλοιπους.
Μετά την απογοητευτική εμπορική πορεία του άλμπουμ The Spaghetti Incident? το 1993, το κλίμα στο συγκρότημα είχε ήδη αρχίσει να χαλάει. Οι πρόβες για ένα νέο δίσκο γρήγορα μετατράπηκαν σε πεδίο μάχης. Ο Slash, κιθαρίστας και ένα από τα ιδρυτικά μέλη, συγκρούστηκε με τον Paul Tobias, και αποφάσισε να φύγει. Ακολούθησε και ο μπασίστας Duff McKagan, απογοητευμένος από την έλλειψη ομαδικότητας.
Ο Axl συνέχισε μόνος. Όμως ο πολυαναμενόμενος δίσκος Chinese Democracy καθυστέρησε πάνω από μια δεκαετία και, όταν κυκλοφόρησε το 2008, δεν κατάφερε να σταθεί στο ύψος των προσδοκιών. Εκείνη την περίοδο, ο Axl ξέσπασε – και ο Slash έγινε ο κύριος αποδέκτης των επιθέσεών του.
Σε μία από τις πιο ακραίες του δηλώσεις, ο Rose είχε πει: «Για μένα, είναι σαν καρκίνος. Καλύτερα να μένεις μακριά. Όσο λιγότερο τον ακούμε – ή αυτούς που τον στηρίζουν – τόσο το καλύτερο.»
Λόγια που έμοιαζαν να βάζουν οριστικό τέλος σε κάθε πιθανότητα επανασύνδεσης. Και όμως, επτά χρόνια αργότερα, το 2016, οι Slash και McKagan επέστρεψαν στη σκηνή με τους Guns N’ Roses. Δεν κυκλοφόρησαν νέο υλικό, αλλά έδωσαν ξανά συναυλίες μαζί, αποδεικνύοντας πως οι πληγές – έστω και προσωρινά – μπορούν να κλείσουν.
Μέχρι, βέβαια, να ανοίξουν ξανά.
