Το πρωινό της 11ης Σεπτεμβρίου 2001, μια είδηση συγκλόνισε ολόκληρο τον πλανήτη: ένα αεροπλάνο προσέκρουσε στον Βόρειο Πύργο του Παγκόσμιου Κέντρου Εμπορίου στο Μανχάταν. Λίγα λεπτά αργότερα, η πραγματική διάσταση της τραγωδίας αποκαλύφθηκε – δεν επρόκειτο για ατύχημα, αλλά για τρομοκρατική επίθεση της Αλ Κάιντα στην καρδιά των ΗΠΑ.
Εκείνη τη μέρα, 2.977 αθώες ψυχές χάθηκαν, πάνω από 25.000 άνθρωποι τραυματίστηκαν, ενώ ο απόηχος της τραγωδίας παραμένει ζωντανός μέχρι σήμερα. Οι πληγές που άφησαν οι επιθέσεις δεν έχουν κλείσει, ιδιαίτερα για όσους έχασαν αγαπημένα τους πρόσωπα μπροστά στις κάμερες.
Όταν η Τραγωδία Γίνεται… Meme
Παρά τη βαρύτητα της ιστορικής αυτής ημέρας, μια ομάδα σχεδιαστών θεώρησε «ευφυές» να δημιουργήσει ένα t-shirt που παραφράζει την τραγωδία με έναν καρτουνίστικο τρόπο. Στη στάμπα της μπλούζας, ο διάσημος ήρωας Γκάρφιλντ εμφανίζεται να παίζει τον ρόλο του αεροπλάνου, ενώ οι Δίδυμοι Πύργοι απεικονίζονται ως λαζάνια.
Η φράση που συνοδεύει το σχέδιο – «9/11; Ναι. Θα πάρω 911 παραγγελίες για λαζάνια» – εμφανίστηκε σε δημοφιλείς πλατφόρμες πώλησης ρούχων, προκαλώντας θύελλα αντιδράσεων. Το NellisNestStore, το οποίο δημιούργησε τη μπλούζα, αυτοχαρακτηρίζεται ως πηγή «γελοίων προϊόντων για γελοίους τύπους», όμως αυτή τη φορά, το χιούμορ τους δεν έγινε αποδεκτό.
Αντιδράσεις και Κατάργηση της Μπλούζας
Το «αστείο» δεν βρήκε κανέναν να γελάσει. Αντίθετα, προκάλεσε οργή και αποτροπιασμό, με αποτέλεσμα το προϊόν να αποσυρθεί άμεσα από τις πλατφόρμες όπου πωλούνταν.
Ιδιαίτερα οι οικογένειες των θυμάτων, που ακόμα θρηνούν τις απώλειες εκείνης της ημέρας, δεν δίστασαν να εκφράσουν την απογοήτευσή τους στα μέσα ενημέρωσης των ΗΠΑ.
«Υπάρχουν τόσες φράσεις και εικόνες που μπορείς να βάλεις σε μια μπλούζα. Γιατί κάποιος να επιλέξει αυτό;» διερωτάται η Έιμι Στέιμπλ, η οποία έχασε τον πατέρα της στις επιθέσεις πριν από 24 χρόνια. «Πίστευε πραγματικά κάποιος ότι ένας συγγενής θύματος θα έβλεπε αυτό το σχέδιο και θα το έβρισκε αστείο;»
Η περίπτωση αυτή αναδεικνύει για ακόμη μια φορά το ερώτημα: υπάρχει όριο στο χιούμορ; Και αν ναι, πότε το ξεπερνάμε;
