Η μουσική, η αλήθεια και το μοντάζ που έγραψαν την ιστορία
Ήταν Αύγουστος του 1970 όταν περίπου 600.000 άνθρωποι συγκεντρώθηκαν στο Isle of Wight της Αγγλίας για να ζήσουν κάτι μοναδικό: το μεγαλύτερο μουσικό φεστιβάλ που είχε πραγματοποιηθεί ποτέ στη Βρετανία. Με επικεφαλής τον Jimi Hendrix, σε μία από τις τελευταίες του εμφανίσεις πριν τον θάνατό του, το Isle of Wight 1970 ήταν κάτι παραπάνω από συναυλία – ήταν πολιτιστικό φαινόμενο. Παρ’ όλα αυτά, η ιστορία το θυμάται μέσα από το πρίσμα της σύγκρουσης, της υπερβολής και της παραπληροφόρησης.
Από ένα δημοτικό κολυμβητήριο, σε ένα φεστιβάλ-θρύλο
Η ιδέα για το φεστιβάλ ξεκίνησε το 1968 από τα τρία αδέλφια Ray, Bill και Ronald Foulk, που ήθελαν να μαζέψουν χρήματα για την κατασκευή δημοτικής πισίνας. Το πρώτο φεστιβάλ είχε 8.000 θεατές· το δεύτερο, το 1969, με headliner τον Bob Dylan, έφτασε τους 100.000. Η επιτυχία ήταν τεράστια, αλλά όχι χωρίς προβλήματα: ελλείψεις, κλοπές, χαμηλή υγειονομική πρόβλεψη.
Το 1970, το lineup περιλάμβανε The Who, Miles Davis, Joan Baez, Joni Mitchell, Moody Blues, Jethro Tull, Sly and the Family Stone, Gilberto Gil και φυσικά τον Hendrix. Το σκηνικό στο East Afton Farm στήθηκε την τελευταία στιγμή, με 500 τουαλέτες, 66 food stalls και 600 μέτρα ουρητηρίων.
Διαμαρτυρίες, φόβοι και απειλές για πολιομυελίτιδα
Πριν ακόμα αρχίσει, το φεστιβάλ αντιμετώπιζε σφοδρή αντίσταση από πολιτικούς, τοπικούς αξιωματούχους και κατοίκους. Ο βουλευτής Mark Woodnutt προειδοποιούσε για «επιδημία πολιομυελίτιδας» και «σκηνικό απερίγραπτης βρωμιάς». Ο επιθεωρητής υγείας Stanley Dunmore φοβόταν κατάρρευση της δημόσιας τάξης. Παρ’ όλα αυτά, δεν υπήρξε νομικό έρεισμα για να ακυρωθεί – κι έτσι το φεστιβάλ προχώρησε.
Οι ταραχές που υπερπροβλήθηκαν
Μια ομάδα από το Desolation Hill – λιγότεροι από 200 – προσπάθησε να ρίξει τον φράχτη πριν από την έναρξη. Την Κυριακή, διαπληκτισμοί για soundcheck και εισιτήρια προκάλεσαν ένταση. Όμως, όπως σημείωσε ο αρχηγός της αστυνομίας Douglas Osmond, που παρακολούθησε ινκόγκνιτο το φεστιβάλ, «υπήρχε λιγότερη βία απ’ ό,τι σε έναν ποδοσφαιρικό αγώνα».
Η “καταστροφή” των μέσων και η παρερμηνεία της ταινίας
Η αρνητική εικόνα του φεστιβάλ οφείλεται κυρίως στο ντοκιμαντέρ του Murray Lerner, που κυκλοφόρησε… 27 χρόνια αργότερα. Οι διοργανωτές τον κατηγορούν ότι μοντάρισε σκηνές μεμονωμένων επεισοδίων ώστε να φανεί πως υπήρξε χάος. Ο Ray Foulk μιλά για «πλαστογράφηση» και «αδικία απέναντι σε μια γενιά που διαδήλωνε με μουσική».
Από τη φωτιά… στη φλόγα της ιστορίας
Ο ίδιος ο Foulk θυμάται χαρακτηριστικά: «Έφτανα στη σκηνή με κράνος που είχε ταψάκι γεμάτο βενζίνη, και με φωτιές πάνω του. Μία φορά έπιασε φωτιά και με έσβησαν με μπύρες. Κατέβηκα σαν βρεγμένο ρακούν». Μια εποχή που η υπερβολή ήταν μέρος της έκφρασης – αλλά και της αυθεντικότητας.
Ένα φεστιβάλ που άφησε παρακαταθήκη
Παρά τις αντιφάσεις και τις δυσκολίες, το Isle of Wight 1970 άφησε ιστορία. Ήταν πολιτιστική κορύφωση, μουσικό μανιφέστο και οργανωτικό μάθημα – με λάθη, αλλά και με άπλετο όραμα. Και 55 χρόνια μετά, ο μύθος του παραμένει ζωντανός.
