Το να πεις ότι οι Jethro Tull ήθελαν εξαρχής να ξεχωρίσουν δεν είναι αποκάλυψη — είναι σχεδόν προφανές. Μια μπάντα που συνδύαζε την αγγλική folk με σκληρό ροκ, που είχε frontman τον Ian Anderson να παίζει φλογέρα πάνω σε ένα πόδι και να τραγουδά φορώντας… κωμικοτραγικές ενδυμασίες, δεν θα μπορούσε ποτέ να κινηθεί εντός γραμμών.
Στη δεκαετία του ’70, οι Tull βρέθηκαν σε μια ξεχωριστή θέση στο πάνθεον του ροκ. Ήταν τεχνικά άψογοι, δυναμικοί στη σκηνή, αλλά πάνω απ’ όλα, διέθεταν έναν αυτοσαρκασμό που τους διαφοροποιούσε από τους βαρύγδουπους συνοδοιπόρους τους. Πώς αλλιώς να ερμηνεύσει κανείς στίχους για έναν περιθωριοποιημένο ήρωα με αναπνευστικό σωλήνα, όπως στο «Aqualung»;
Κι όμως, αυτή η “τρέλα” τους επέτρεψε να πάρουν τη μουσική πιο σοβαρά από τους περισσότερους. Ενώ άλλες μπάντες επαναλάμβαναν γενικόλογες ροκ κοινοτοπίες, οι στίχοι του Anderson συχνά έκρυβαν σκληρές αλήθειες. Το 1969, το «Living in the Past» καυτηρίαζε την αφέλεια του κινήματος των χίπις, λέγοντας ξεκάθαρα: «Τώρα υπάρχει επανάσταση, αλλά δεν ξέρουν για τι παλεύουν». Στις αρχές των ’70s, τέτοια δήλωση απαιτούσε τόλμη — και οι Tull την είχαν.
Αυτό το εναλλακτικό τους στίγμα δεν ήταν εξαρχής στο DNA τους. Ξεκίνησαν ως ένα ακόμα blues συγκρότημα, επηρεασμένο από Beatles, Stones και τους μεγάλους του είδους. Ο Ian Anderson ήταν τότε κιθαρίστας, αλλά, όπως παραδέχτηκε αργότερα, «δεν ήθελα να γίνω ένας ακόμη τρίτης διαλογής κιθαρίστας που ακούγεται σαν δεκάδες άλλοι. Ήθελα κάτι ιδιαίτερο – γι’ αυτό και γύρισα στη φλογέρα.»
Κάπως έτσι ξεκίνησε η μεταμόρφωση — όχι μόνο στο όργανο, αλλά στον ήχο και την αισθητική. Το blues λειτούργησε ως “όχημα” για να μπουν στη σκηνή, αλλά η αληθινή τους πρόθεση ήταν διαφορετική. Ο Anderson ανέφερε πως καθοριστικές επιρροές για το μέλλον της μπάντας ήταν δίσκοι όπως το Sgt. Pepper’s των Beatles και το Piper at the Gates of Dawn των Pink Floyd: «Σκέφτηκα, θέλω να κάνω κάτι τέτοιο. Κάτι εκλεκτικό.»
Και το έκαναν. Οι Jethro Tull δεν έγιναν απλώς ξεχωριστοί – έγιναν cult. Με ήχο που δεν μπήκε ποτέ σε κουτάκια, με θεματολογία άλλοτε προκλητική και άλλοτε σαρκαστική, κατάφεραν να κατακτήσουν μια θέση που λίγοι έχουν: εκκεντρικοί, ελεύθεροι και αναγνωρίσιμοι με μία μόνο νότα.
