Μιλά ανοιχτά για την προσωπική της απελευθέρωση, την εσωτερική της μάχη και τη στροφή της σε μια πιο αυθεντική, ριψοκίνδυνη τέχνη
Η Μαρίνα Σάττι δεν κάνει απλώς μουσική. Κάνει πράξεις απελευθέρωσης. Στο πρόσφατο επεισόδιο του podcast «Ναυαγοί», η καλλιτέχνιδα άνοιξε την καρδιά της, μιλώντας για τα ρίσκα που παίρνει πλέον συνειδητά στην τέχνη της, την ανάγκη να σπάσει «τις φυλακές μέσα της» και τη διαδρομή που της επιτρέπει να αναπνέει καλλιτεχνικά – ακόμα κι αν αυτό σημαίνει να απογοητεύσει μερίδα του κοινού.
«Ξέρω ότι πολλοί μπορεί να έχουν απογοητευτεί με αυτά που κάνω τελευταία», δηλώνει με αφοπλιστική ειλικρίνεια. «Αλλά για μένα, η μεγαλύτερη ανάγκη ήταν να σπάσω τις εσωτερικές μου φυλακές. Αν μείνω στο ασφαλές, θα ήταν σαν να λέω απλώς “κοιτάξτε πόσο καλή είμαι” – και αυτό δεν με εκφράζει».
Για την ίδια, η δημιουργία είναι πείραμα – και το ρίσκο αναπόσπαστο κομμάτι του. «Δεν πειράζει αν χάσω. Τραγούδια είναι», λέει, υπογραμμίζοντας το ελεύθερο πνεύμα με το οποίο αντιμετωπίζει τη μουσική.
«Έμαθα μέσα από τα λάθη μου»: Η Μαρίνα Σάττι επαναπροσδιορίζει την επιτυχία
Η εσωτερική της διαδρομή ξεκινάει από τα παιδικά της χρόνια, όταν ένιωθε «διαφορετική» λόγω της αφρικανικής καταγωγής του πατέρα της. Αν και σε μικρή ηλικία δεν της φαινόταν ασυνήθιστο, όσο μεγάλωνε άρχισε να νιώθει αποξενωμένη. «Νόμιζα πως όλα είχαν να κάνουν με το ότι ήμουν “το παιδί του Σουδανέζου”. Τελικά κατάλαβα ότι ήμουν απλώς ένα παιδί που πάλευε να βρει τον εαυτό του – όπως όλοι μας».
Οι μνήμες της από το Σουδάν είναι γεμάτες ζεστασιά: παιχνίδι ξυπόλητη με τα ξαδέρφια της, παραμυθένιες εικόνες από χρωματιστές φυλές και το απόγευμα με το τσάι και το γάλα. Ένα κεφάλαιο απλό, γήινο, ειλικρινές – που ακούγεται σχεδόν σαν τραγούδι.
Η επιστροφή στην Ελλάδα, το πέρασμα από τις ΗΠΑ, οι σπουδές στη δραματική και τελικά η συνειδητή επιλογή της μουσικής, είναι κομμάτια μιας πορείας που χτίζεται όχι πάνω σε ασφάλεια, αλλά πάνω σε ταυτότητα.
