Ο τραγουδιστής μιλά με ειλικρίνεια για τη δίνη της φήμης, την προσωπική του απομόνωση και το πώς η μουσική στάθηκε φως στα δύσκολα.
Ο Μιχάλης Χατζηγιάννης άνοιξε την καρδιά του σε διαδικτυακή συνέντευξη, περιγράφοντας με λόγια αληθινά την εμπειρία του να βιώνει την επιτυχία από τόσο νεαρή ηλικία — και πώς αυτή η λαμπερή διαδρομή έκρυβε και μοναχικές στιγμές.
«Η επιτυχία είναι ευλογία, αλλά ταυτόχρονα και μεγάλη πρόκληση. Είναι σαν ένας δυνατός προβολέας που φωτίζει τα πάντα γύρω σου, αλλά ταυτόχρονα σε τυφλώνει. Δεν μπορείς να δεις καθαρά, δεν προλαβαίνεις να συνειδητοποιήσεις τι σου συμβαίνει. Σε αυτό το θολό τοπίο, έχασα ανθρώπους, έχασα στιγμές από την προσωπική μου ζωή, γιατί το βλέμμα μου ήταν στραμμένο μόνο στον στόχο», εξομολογήθηκε.
Ξεκίνησε την πορεία του μόλις στα 19, και όπως λέει, βρέθηκε απότομα σε έναν κυκλώνα επιτυχίας που δεν ήταν εύκολο να τιθασεύσει. «Η Κύπρος ήταν το ξεκίνημα, αλλά η Ελλάδα ήταν το σημείο καμπής. Όλα έγιναν τόσο γρήγορα, που ούτε εγώ δεν πρόλαβα να καταλάβω τι ζω.»
Υπήρχαν, βέβαια, στιγμές νηφαλιότητας και αυτογνωσίας, που όπως λέει, τον κράτησαν προσγειωμένο. Αλλά η πίεση, η ταχύτητα, η συνεχής έκθεση, δεν του επέτρεψαν να διατηρήσει ισορροπίες. «Ήθελα να κρατήσω κοντά μου ανθρώπους που αγαπούσα, αλλά δεν ήταν όλα στο χέρι μου. Μου έλειψαν φίλοι, ειλικρινείς κουβέντες, η αίσθηση της καθημερινότητας.»
Ο ίδιος δεν δείχνει να μετανιώνει. Αντίθετα, αντιμετωπίζει όσα έζησε με ωριμότητα. «Κανείς δεν τα έχει όλα. Και πολλές φορές, αυτό που μοιάζει με επιλογή, είναι στην πραγματικότητα αναπόφευκτο. Είναι ένα μονοπάτι που διανύεις με ταχύτητα και δε γίνεται να σταματήσεις. Είναι ευλογία και κατάρα μαζί.»
Θυμάται πως το 2011-2012 έφτασε στα όρια της εξουθένωσης. «Ήταν μια 12ετία χωρίς σταματημό. Τουρ, συναυλίες, γράψιμο, στούντιο… Κάποια στιγμή ένιωσα ότι “καίγομαι”. Κι όταν είσαι καλλιτέχνης, δεν πρέπει να το επιτρέψεις αυτό. Ο ψυχισμός σου είναι το εργαλείο σου.»
Και συνεχίζει: «Πάντα υπήρχε ένα φως, μια διέξοδος — και αυτό ήταν η μουσική. Όσες φορές κι αν έπεσα, ξανασηκώθηκα. Κάθε φορά με περισσότερη διεκδίκηση και μεγαλύτερη επίγνωση. Σήμερα μπορώ να κοιτάξω πίσω με κατανόηση, και να δω τα πράγματα με ανθρώπινο βλέμμα.»
