Μια δεκαετία μετά, ο Cave μιλά για το πώς η θλίψη έγινε τρόπος ύπαρξης και πηγή δύναμης
Η απώλεια ενός παιδιού είναι από τις πιο αβάσταχτες εμπειρίες που μπορεί να βιώσει ένας άνθρωπος. Ο Nick Cave, ο χαρισματικός Αυστραλός μουσικός και ποιητής, βρέθηκε αντιμέτωπος με αυτή την πραγματικότητα πριν από δέκα χρόνια, όταν ο γιος του Arthur πέθανε τραγικά σε ηλικία μόλις 15 ετών, πέφτοντας από τους γκρεμούς του Ovingdean Gap στο Μπράιτον της Αγγλίας. Σήμερα, μια δεκαετία αργότερα, ο Cave μιλά ανοιχτά για το πώς η θλίψη εξελίσσεται και πώς η αγάπη και η απώλεια έχουν γίνει η “ακτινοβόλα καρδιά” της ύπαρξής του.
Σε μια επιστολή που δημοσίευσε στο προσωπικό του site Red Hand Files, όπου απαντά συχνά σε ερωτήσεις θαυμαστών, ο Cave αποκάλυψε πώς εκείνος και η σύζυγός του, Susie, έχουν μάθει να ζουν με τη θλίψη. «Ο πόνος παραμένει, αλλά έχω διαπιστώσει ότι εξελίσσεται με τον χρόνο. Η θλίψη ανθίζει καθώς μεγαλώνουμε, γίνεται λιγότερο μια προσωπική προσβολή, λιγότερο μια κοσμική προδοσία, και περισσότερο μια ποιητική ποιότητα της ύπαρξης καθώς μαθαίνουμε να της παραδινόμαστε», έγραψε ο Cave με τον χαρακτηριστικό του λυρισμό.
📌 Διαβάστε επίσης: Ο Nick Cave αποκαλύπτει: Γιατί δεν συνεργάστηκα με τον Morrissey
Η διαχείριση της θλίψης δεν ήταν ποτέ εύκολη. Όμως, όπως εξηγεί, η απώλεια μετατράπηκε σε ένα βαθύτερο, πιο πλούσιο συναίσθημα: «Η λύπη γίνεται πιο πλούσια, βαθύτερη και πιο υφής. Αποκτά ενδιαφέρον, δημιουργικότητα και μια ομορφιά που δεν περίμενες ποτέ να βρεις εκεί». Ο Cave δεν διστάζει να μιλήσει για το πώς η τραγωδία τον έφερε πιο κοντά στον Θεό, περιγράφοντας τη θλίψη ως έναν τρόπο ύπαρξης, γεμάτο αγάπη και λατρεία για τη ζωή. «Να λες “σε αγαπώ” σημαίνει να λες “η καρδιά μου ραγίζει για σένα”», σημειώνει, υπογραμμίζοντας ότι η λύπη και η χαρά συχνά συνυπάρχουν χωρίς διαχωριστικά όρια.
Η σύζυγός του Susie συμφώνησε με τον τρόπο που εκείνος βλέπει πλέον τη θλίψη. Όπως του υπενθύμισε, τα όνειρά της για τον Arthur δέκα χρόνια πριν ήταν γεμάτα πόνο και ενοχές, αλλά σήμερα ο Arthur την επισκέπτεται κάθε εβδομάδα στα όνειρά της ως ένα αγόρι γύρω στα δέκα, γεμάτο γαλήνη. Αυτές οι αφηγήσεις δείχνουν πώς η μνήμη ενός αγαπημένου προσώπου μπορεί να παραμείνει ζωντανή, μεταμορφωμένη μέσα στον χρόνο σε μια γλυκιά αλλά πάντα παρούσα υπενθύμιση.
📌 Διαβάστε επίσης: Nicolas Cage: «Με περνάνε για τον Nick Cave σχεδόν κάθε μέρα – Μας χωρίζει μόνο ένα γράμμα»
Η ιστορία του Cave είναι βαθιά ανθρώπινη και κοινή, όπως λέει ο ίδιος. «Η καρδιά που ραγίζει είναι η πιο αναλογική αντίδραση στην κατάσταση του κόσμου», εξηγεί, υπονοώντας ότι η λύπη είναι ένα αναπόφευκτο μέρος της αγάπης. Στην επιστολή του, ο Cave μιλά και για τον άλλο του γιο, τον Jethro Lazenby, που πέθανε το 2022 στα 31 του χρόνια. Η διπλή αυτή απώλεια θα μπορούσε να συντρίψει οποιονδήποτε, αλλά ο Cave κατάφερε να τη μετατρέψει σε πηγή δύναμης και κατανόησης για τη ζωή.
Καθώς ολοκληρώνει το γράμμα του, λέει: «Δεν είμαι σίγουρος τι άλλο έχω μάθει, Carlos, εκτός από το ότι είμαστε ακόμα εδώ, μια δεκαετία αργότερα, ζώντας μέσα στην ακτινοβόλα καρδιά του τραύματος – το μέρος όπου συγκλίνουν όλες οι σκέψεις και τα όνειρα και όπου κατοικούν η ελπίδα και η λύπη, το φωτεινό και δακρυσμένο μάτι της καταιγίδας – αυτό το αγόρι που είναι Θεός, όπως κάθε άλλο πράγμα. Τον θυμόμαστε σήμερα».
Η σχέση του Cave με τους θαυμαστές του μέσα από το Red Hand Files ήταν καθοριστική στην πορεία του να συμφιλιωθεί με την απώλεια. Αντί να κλείσει τον εαυτό του, επέλεξε να παραμείνει ανοιχτός, ευάλωτος και ειλικρινής – ένα μάθημα θάρρους για όλους όσους έχουν βρεθεί αντιμέτωποι με τη θλίψη. Όπως λέει, «Με τον καιρό, απορροφούμε ή αναδιοργανώνουμε τον εαυτό μας, ώστε να γινόμαστε πλάσματα της απώλειας καθώς μεγαλώνουμε. Αυτό είναι μέρος του θεμελιώδους ιστού του τι σημαίνει να είσαι άνθρωπος».
