Ο Πρίγκιπας του Σκότους μιλούσε με χιούμορ για την κληρονομιά του και τον θρύλο που δημιούργησε
Η ιστορία του Ozzy Osbourne είναι γεμάτη ένταση, υπερβολές και στιγμές που ξεπερνούν τη φαντασία. Κανείς δεν περίμενε ότι ένας νεαρός από το Aston του Μπέρμιγχαμ θα γινόταν ο άνθρωπος που θα άλλαζε για πάντα το πρόσωπο του heavy metal, δημιουργώντας έναν μύθο που θα τον συνόδευε μέχρι την τελευταία του ανάσα. Ο Ozzy, με το μοναδικό του ταλέντο να συνδυάζει το σκοτεινό με το ανθρώπινο, έφυγε από τη ζωή στα 76 του χρόνια, αφήνοντας πίσω μια παρακαταθήκη τόσο ισχυρή όσο και η πιο δυνατή του κραυγή πάνω στη σκηνή. Ανάμεσα σε όλα όσα έκανε, υπήρξε μια στιγμή που έγινε αναπόσπαστο κομμάτι της εικόνας του: το διάσημο περιστατικό με τη νυχτερίδα. Ήταν το 1982, όταν ένας φαν πέταξε μια ζωντανή νυχτερίδα στη σκηνή και ο Ozzy, πιστεύοντας πως ήταν ψεύτικη, τη δάγκωσε στο κεφάλι μπροστά σε ένα σοκαρισμένο κοινό. Από τότε, αυτό το περιστατικό έγινε μέρος της pop culture, σχολιάστηκε, γελοιοποιήθηκε, θαυμάστηκε και τελικά απέκτησε διαστάσεις θρύλου. Ο ίδιος γνώριζε πολύ καλά ότι αυτό το γεγονός θα τον ακολουθούσε για πάντα. Σε συνέντευξή του το 2022 είχε δηλώσει χαμογελώντας πως όταν έρθει η ώρα να φύγει, οι περισσότεροι θα τον θυμούνται λέγοντας: «Ο άνθρωπος που δάγκωσε το κεφάλι μιας νυχτερίδας – σήμερα έγινε ένα με τις νυχτερίδες». Αυτή η ειλικρίνεια και η ικανότητά του να βλέπει με χιούμορ ακόμα και τις πιο αμφιλεγόμενες στιγμές της ζωής του ήταν ένα από τα χαρακτηριστικά που τον έκαναν τόσο ξεχωριστό. Δεν προσπάθησε ποτέ να ξεφύγει από τον μύθο. Αντίθετα, τον αγκάλιασε και τον έκανε κομμάτι της σκηνικής του περσόνας, γνωρίζοντας ότι η αληθινή τέχνη γεννιέται στα όρια του αποδεκτού.
📌 Διαβάστε επίσης: Ozzy Osbourne – “Last Rites”: Η νέα συγκλονιστική αυτοβιογραφία που αποκαλύπτει τη ζωή του Prince of Darkness
Παρά την αμφιλεγόμενη φύση του περιστατικού, αυτό που καθιστούσε τον Ozzy πραγματικό θρύλο ήταν η επιμονή του. Ο ίδιος έβλεπε τη ζωή σαν μια σειρά από μάχες που έπρεπε να δοθούν, ανεξάρτητα από τις πιθανότητες. Σε κάθε του δήλωση φαινόταν η φιλοσοφία του να μην τα παρατάς ποτέ. Ακόμα και όταν η υγεία του χειροτέρευε, με την ασθένεια του Πάρκινσον να τον καθηλώνει σε αναπηρικό αμαξίδιο, εκείνος επέμενε να σχεδιάζει την επιστροφή του στη σκηνή. Σε μια από τις τελευταίες του ραδιοφωνικές συνεντεύξεις είχε πει με τον χαρακτηριστικό του αυτοσαρκασμό: «Μπορεί να παραπονιέμαι συνέχεια ότι δεν περπατάω, αλλά τουλάχιστον είμαι ακόμα εδώ. Πολλοί δεν τα κατάφεραν να φτάσουν ως το 2025». Αυτό το πείσμα τον οδήγησε μέχρι την τελευταία του εμφάνιση λίγες εβδομάδες πριν τον θάνατό του, στο αποχαιρετιστήριο live των Black Sabbath στο Μπέρμιγχαμ. Καθισμένος σε έναν θρόνο, με τη φωνή του να παραμένει τόσο δυνατή όσο ποτέ, ο Ozzy έδειξε για ακόμη μια φορά ότι η μουσική ήταν το οξυγόνο του.
Για τον Ozzy, το κοινό του δεν ήταν απλώς ακροατές. Ήταν συνοδοιπόροι σε μια πορεία γεμάτη υπερβολές, θριάμβους και πτώσεις. «Η σχέση που έχω με τους φανς μου είναι ο μεγαλύτερος έρωτας της ζωής μου», είχε πει κάποτε. Και αυτό φαινόταν σε κάθε του εμφάνιση, σε κάθε του αλληλεπίδραση, ακόμα και στα χρόνια της απόσυρσης, όταν συνέχιζε να εκφράζει την επιθυμία του να βρεθεί ξανά στη σκηνή. Ο θρύλος της νυχτερίδας μπορεί να συνοδεύει το όνομά του σαν σκιά, αλλά για εκείνον δεν ήταν ποτέ βάρος. Ήταν σύμβολο ενός ανθρώπου που έζησε στο έπακρο, που αψήφησε τους κανόνες και που δεν φοβήθηκε να γελάσει με τον εαυτό του. Αυτό το περιστατικό, όπως και όλη η ζωή του Ozzy, δεν ήταν απλώς μια σειρά από ακραίες πράξεις. Ήταν η απόδειξη ότι για να γίνεις αθάνατος, πρέπει πρώτα να είσαι αληθινός. Και ο Ozzy ήταν απόλυτα αληθινός, με όλα του τα ελαττώματα και όλες του τις αρετές.
📌 Διαβάστε επίσης: Ozzy Osbourne: Από το metal στο μακιγιάζ με το νέο του beauty collab
Σήμερα, καθώς οι αναρτήσεις των συναδέλφων του γεμίζουν τα social media, η μουσική του παίζει δυνατά από playlists και ραδιοφωνικούς σταθμούς σε όλο τον κόσμο. Ο Ozzy μπορεί να έφυγε, αλλά η παρουσία του είναι παντού. Στη φωνή του που αντηχεί ακόμα σαν πολεμική ιαχή, στις σκηνές που έγραψαν ιστορία, στα memes που τον απεικονίζουν να δαγκώνει νυχτερίδες αλλά και στα δάκρυα εκείνων που τον αποχαιρετούν με λόγια γεμάτα αγάπη και θαυμασμό. Ο ίδιος είχε πει ότι η κληρονομιά του συνοψίζεται σε μία λέξη: επιβίωση. «Δεν τα παράτησα ποτέ. Αν έχεις πάθος για κάτι, πρέπει να βρεις τον τρόπο να συνεχίσεις». Αυτό ήταν το δικό του mantra, και τελικά έγινε το μήνυμα που άφησε πίσω του σε μια γενιά που έμαθε από εκείνον να παλεύει. Ο Ozzy Osbourne δεν θα είναι ποτέ μόνο ο άνθρωπος που δάγκωσε μια νυχτερίδα. Θα είναι για πάντα ο Πρίγκιπας του Σκότους, το αγόρι από το Μπέρμιγχαμ που τόλμησε να ονειρευτεί, ο καλλιτέχνης που αψήφησε το χρόνο και τις πιθανότητες, ο θρύλος που έγραψε το όνομά του με ανεξίτηλα γράμματα στην ιστορία της μουσικής.
