Παρότι ο Paul McCartney θεωρείται ένας από τους μεγαλύτερους δημιουργούς στην ιστορία της μουσικής, υπάρχει ένα τραγούδι που του προκαλεί αμηχανία, λύπη και… μόνιμο εκνευρισμό: το “Bip Bop”.
Ο ίδιος ο θρύλος των Beatles παραδέχεται: «Πάντα μισούσα αυτό το τραγούδι». Το Bip Bop, που κυκλοφόρησε με τους Wings στο άλμπουμ Wild Life το 1971, ήταν για τον McCartney ένα δημιουργικό ολίσθημα που έκτοτε στοιχειώνει την καλλιτεχνική του πορεία — όχι τόσο για τη μελωδία του, αλλά για το τι αντιπροσωπεύει.
Μετά την απογείωση, το κενό
Μετά τη διάλυση των Beatles, ο McCartney βρέθηκε μόνος με ένα τεράστιο βάρος στους ώμους του: Πώς να συνεχίσει μια τόσο επαναστατική μουσική κληρονομιά; Πώς να γράψει τραγούδια που να αντέχουν τη σύγκριση με αριστουργήματα όπως το Yesterday ή το Fool on the Hill; Όπως ο ίδιος έχει πει, «ήταν σαν να σε τραβάει ένας μαγνήτης — όσο κι αν προσπαθούσαμε να ξεφύγουμε από τους Beatles, εκείνοι μας τραβούσαν πίσω».
Ο Bip Bop γεννήθηκε μέσα σ’ αυτό το κλίμα. Ένα απλό, αθώο τραγουδάκι, που ο ίδιος σήμερα αποκαλεί «απαίσιο», με στίχους «τραγικούς». Όμως πίσω από την απλότητά του, κρύβεται η μεγάλη του ανησυχία: μήπως ο κόσμος θεωρήσει πως εκτός Beatles, ο Paul ήταν απλώς ένας «ευχάριστος μελωδός», δίχως βάθος.
Ένα “ανέκδοτο” που έμεινε
Ακόμη και τότε, λέει, ήξερε ότι το κομμάτι δεν ήταν δυνατό. Ήταν έτοιμος να το αφήσει στην άκρη, αλλά ο παραγωγός του, Trevor Horn, τον έπεισε πως ήταν ένα από τα αγαπημένα του. Ο McCartney υπέκυψε, αλλά δεν άλλαξε ποτέ γνώμη: «Ήταν τόσο ασήμαντο, τόσο απλοϊκό. Από το Here, There and Everywhere στο Bip Bop — τι πτώση».
Παρόλα αυτά, ορισμένοι μουσικοκριτικοί σήμερα βλέπουν στο Bip Bop στοιχεία αθωότητας και lo-fi διάθεσης που προαναγγέλλουν το indie πνεύμα δεκαετίες αργότερα. Όμως ο McCartney δεν μπορεί να το δει έτσι. Για εκείνον, το κομμάτι παραμένει ένα συμβολικό τραύμα. Ένας φόβος ότι η υστεροφημία του μπορεί να σκιαστεί από την ανάγκη να αποδείξει κάτι μόνος του, μετά τους Beatles.
«Κάποιες μέρες ξυπνάω και πρέπει να υπενθυμίσω στον εαυτό μου ότι έγραφα τραγούδια με τον John Lennon», λέει. «Φυσικά και μου λείπει αυτό. Ήταν πολυτέλεια να μπορείς να πασάρεις ένα τραγούδι στον John όταν κολλούσες. Και το ξέρω πως θα είχε στιγμές που σκεφτόταν το ίδιο για μένα».
Και αυτό ακριβώς είναι που κάνει τον Bip Bop τόσο ενοχλητικό: το ότι βγήκε σε μια εποχή που δεν υπήρχε Lennon να του πει «άστο καλύτερα». Και ο Paul το ξέρει.
