Η νέα ψηφιοποιημένη κόπια του «Χαίρω πολύ, Σαββόπουλος» παρουσιάστηκε με τιμές και συγκίνηση
Μια βραδιά γεμάτη μνήμη, τέχνη και συγκίνηση εκτυλίχθηκε το βράδυ της Τετάρτης 14 Μαΐου στο κατάμεστο αίθριο του Μουσείου Μπενάκη. Η προβολή της ψηφιοποιημένης κόπιας του ιστορικού ντοκιμαντέρ «Χαίρω πολύ, Σαββόπουλος» του Λάκη Παπαστάθη, 50 χρόνια μετά την πρώτη του παρουσίαση, αποτέλεσε ένα πολιτιστικό γεγονός που τίμησε την τέχνη της τηλεοπτικής αφήγησης και τον ίδιο τον Διονύση Σαββόπουλο.
Η ταινία, γυρισμένη το 1975 σε φιλμ 16mm για λογαριασμό της τότε ΕΙΡΤ, επανήλθε στο προσκήνιο χάρη στην πολύμηνη έρευνα και την τεχνολογική αποκατάσταση από τη Διεύθυνση Αρχείου της ΕΡΤ. Η ανανεωμένη εκδοχή της είναι από σήμερα διαθέσιμη στο ERTFLIX, δίνοντας στο κοινό τη δυνατότητα να παρακολουθήσει ένα σημαντικό κομμάτι της σύγχρονης πολιτιστικής μας ιστορίας.
Η προβολή πραγματοποιήθηκε στο πλαίσιο της έκθεσης «Λάκης Παπαστάθης, αναζητώντας τη χαμένη εικόνα» και συνδιοργανώθηκε από το Μουσείο Μπενάκη, το Athens Open Air Film Festival και την ΕΡΤ. Παρών ήταν φυσικά και ο ίδιος ο Διονύσης Σαββόπουλος, που δεν έκρυψε τη συγκίνησή του.
Ο πρόεδρος της ΕΡΤ, Γιάννης Παπαδόπουλος, μιλώντας στο κοινό, αναφέρθηκε στο έργο του Λάκη Παπαστάθη, χαρακτηρίζοντάς τον όχι απλώς συνεργάτη, αλλά οργανικό κομμάτι της πολιτιστικής ταυτότητας της ΕΡΤ: «Το “Παρασκήνιο” του, είναι ένας πραγματικός θησαυρός». Τόνισε πως η διάσωση του ντοκιμαντέρ αποτελεί μέρος μιας ευρύτερης στρατηγικής ανάδειξης της πολιτιστικής μας κληρονομιάς μέσα από νέες τεχνολογίες και συνεργασίες.
Μια μικρή, αλλά καθοριστική λεπτομέρεια: το φιλμ θεωρούταν χαμένο για δεκαετίες και βρέθηκε πρόσφατα, χάρη στη συνεργασία της ομάδας του αρχείου της ΕΡΤ με τον κύκλο συνεργατών του Λάκη Παπαστάθη.
Ο Διονύσης Σαββόπουλος, παίρνοντας τον λόγο, μίλησε με αγάπη και σεβασμό για τον Παπαστάθη. Θυμήθηκε τη γνωριμία τους στις αρχές της δεκαετίας του ’70 και χαρακτήρισε τη συνεργασία τους «μια σκυτάλη που συνεχίζεται» και τα έργα τους «μικρές Αναστάσεις».
Η εκδήλωση έκλεισε με θερμά χειροκροτήματα και φωτογραφίες, αποδεικνύοντας πως ο πολιτισμός, όταν ξαναβγαίνει στο φως, έχει τη δύναμη να συγκινεί το παρόν όπως κάποτε συγκίνησε το παρελθόν.
