Μπορεί ο Roger Waters να είναι μια από τις πιο εμβληματικές μορφές των Pink Floyd, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι αγαπά όλη τη δισκογραφία της μπάντας — ούτε καν μόνο τα άλμπουμ στα οποία συμμετείχε. Αντιθέτως, ο ίδιος έχει εκφράσει ξεκάθαρα την απογοήτευσή του για συγκεκριμένα έργα του συγκροτήματος, τα οποία θεωρεί είτε “ανούσια” είτε “προσποιητά”.
Ακολουθούν τα τρία άλμπουμ των Pink Floyd που ο Waters δεν θέλει ούτε να θυμάται:
1. The Piper at the Gates of Dawn (1967)
Το ντεμπούτο άλμπουμ των Pink Floyd, γραμμένο σχεδόν εξ ολοκλήρου από τον Syd Barrett, παραμένει ιστορικά σημαντικό — όχι όμως για τον Roger Waters. Παρότι συμμετείχε, έχει χαρακτηρίσει το άλμπουμ “άσκοπο” και “ερασιτεχνικό”.
“Δεν υπήρχε κανένα μεγάλο όραμα τότε,” έχει πει. “Ήμασταν γελοίοι. Δεν ξέραμε να παίζουμε, οπότε κάναμε κάτι ηλίθιο και ‘πειραματικό’.”
Ο Waters φαίνεται να έχει ελάχιστη συναισθηματική σύνδεση με αυτή την εποχή της μπάντας, την οποία βλέπει ως χαοτική και άνευ κατεύθυνσης.
2. A Momentary Lapse of Reason (1987)
Πρώτο άλμπουμ μετά την αποχώρηση του Waters, με τον David Gilmour να παίρνει τα ηνία. Για τον Waters, όμως, ήταν απλώς μια… αντιγραφή.
“Είναι μια πολύ εύκολη αλλά έξυπνη απομίμηση,” είπε. “Αν δεν το προσέξεις πολύ, μοιάζει με Pink Floyd. Έχει τον Dave Gilmour στην κιθάρα. Αλλά είναι προϊόν πρόθεσης: να φτιάξουν κάτι που ‘να θυμίζει Pink Floyd’. Και αυτό, όσο πετυχημένο και αν είναι, παραμένει επιφανειακό.”
Η κριτική του εστιάζει στην έλλειψη βάθους και ουσίας, παρότι παραδέχεται ότι η παραγωγή είναι άρτια.
3. The Division Bell (1994)
Αν το A Momentary Lapse of Reason του φάνηκε “ανεκτό”, το The Division Bell τον εξόργισε πλήρως. Χωρίς περιστροφές, ο Waters το απορρίπτει στο σύνολό του.
“Με κάθε σεβασμό σε όσους το αγόρασαν, είναι σκουπίδι. Ολόκληρο. Ειδικά το The Division Bell: είναι ανοησία από την αρχή ως το τέλος.”
Παρά την ωριμότερη παραγωγή και τις θεματικές περί επικοινωνίας και αποξένωσης, ο Waters θεωρεί ότι του λείπει η ουσιαστική σύνδεση και ο πνευματικός πυρήνας που χαρακτήριζε τις δουλειές του.
Μια Μορφή Που Δεν Συμβιβάζεται
Ο Roger Waters δεν διστάζει να αμφισβητήσει ακόμα και τη δική του ιστορία. Για κάποιους, είναι “αχάριστος”. Για άλλους, είναι ακριβώς αυτό που έκανε τους Pink Floyd τόσο μοναδικούς: μια φωνή που έψαχνε πάντα κάτι περισσότερο από “ωραίο ήχο”.
