Όταν μια metal μπάντα αρχίζει να θυμίζει… pop, τα πράγματα συνήθως περιπλέκονται. Και αυτό ακριβώς συνέβη με τους Metallica τη δεκαετία του ’90, όταν η μουσική τους άρχισε να γίνεται πιο προσιτή στο ευρύ κοινό. Αν και δεν απαρνήθηκαν ποτέ επίσημα το metal DNA τους, η συνεργασία τους με τον παραγωγό Bob Rock οδήγησε σε πιο «ραδιοφωνικές» δομές τραγουδιών – και εκεί γεννήθηκε και το “The Unforgiven II”.
Η αρχή είχε ήδη γίνει με το “Nothing Else Matters”, αλλά όπως επισημαίνουν αρκετοί φαν και μουσικοκριτικοί, το sequel του “The Unforgiven” πήγε ακόμη πιο μακριά. Κυκλοφόρησε το 1997 στο άλμπουμ ReLoad – μια περίοδο που οι Metallica πειραματίζονταν έντονα με πιο μελωδικούς ήχους, αφήνοντας πίσω τους την ωμή ένταση του “Master of Puppets” ή του “…And Justice for All”.
Το “The Unforgiven II” ξεκινά σαν μια μπαλάντα και συνεχίζει σε πιο προβλέψιμα μονοπάτια, με τη δομή ήσυχο κουπλέ – δυνατό ρεφρέν, κόντρα στην «ανατρεπτική» φόρμα του πρώτου μέρους που έκανε το αντίθετο. Ενώ το αρχικό τραγούδι περιέγραφε τον υπαρξιακό αγώνα ενός ανθρώπου που πεθαίνει γεμάτος λύπη και τύψεις, το sequel μοιάζει περισσότερο με power ballad για πληγωμένους εραστές – πιο γλυκερό, πιο ελαφρύ, και σίγουρα πιο “radio friendly”.
Ακόμα και στιχουργικά, όταν ο James Hetfield τραγουδά “Are you unforgiven too?”, η δραματική βαρύτητα του πρώτου τραγουδιού μοιάζει να χάνεται μέσα σε έναν πιο απλοϊκό ρομαντισμό.
Παρόλα αυτά, το “The Unforgiven II” δεν είναι εντελώς αδιάφορο. Κλείνει με μια “αισιόδοξη” νότα, αφήνοντας χώρο για ένα τρίτο μέρος – και πράγματι, το 2008 κυκλοφόρησε και το “The Unforgiven III”, κλείνοντας την «τριλογία» με έναν ήρωα που επιτέλους συγχωρεί τον εαυτό του.
Εν τέλει, το “The Unforgiven II” παραμένει μια στιγμή-σταθμός στην πορεία των Metallica: αγαπήθηκε από πολλούς, απορρίφθηκε από άλλους, και σημάδεψε μια μπάντα που δεν δίστασε να βγει από τα όρια του metal. Είναι αυτό συμβιβασμός ή εξέλιξη; Ίσως και τα δύο.
