Η πρώτη και τελευταία φορά που ερμήνευσε το “Without You” ζωντανά
Ο Harry Nilsson ήταν ένας άνθρωπος γεμάτος αντιφάσεις. Ίσως αυτός να είναι και ο πιο απλός τρόπος να περιγράψει κανείς μια πολύπλοκη προσωπικότητα που, ενώ κατέκτησε την κορυφή της pop με τη φωνή και την πένα του, απέφευγε συστηματικά το προσκήνιο. Το στούντιο ήταν το βασίλειό του – ένα κλειστό δωμάτιο, με μικρόφωνο από τη μία και κονσόλα από την άλλη, εκεί όπου δημιουργούσε αθόρυβα τραγούδια που προκαλούσαν θύελλες έξω στον κόσμο.
Κι όμως, το τραγούδι που σημάδεψε την καριέρα του δεν ήταν καν δικό του. Το “Without You”, που πρωτοερμήνευσαν οι Badfinger το 1970, του φάνηκε τόσο τέλειο ώστε πίστεψε πως ήταν κομμάτι των Beatles. Μόλις ένα χρόνο αργότερα, το ηχογράφησε με τη δική του, σπαρακτική ερμηνεία – και το κομμάτι μετατράπηκε σε παγκόσμιο φαινόμενο.
Η επιτυχία δεν τον έφερε στη σκηνή – η καρδιά του το έκανε
Εκεί όμως βρίσκεται και η ειρωνεία: όσο μεγαλύτερη η επιτυχία, τόσο μεγαλύτερες οι προσδοκίες για ζωντανές εμφανίσεις. Όχι όμως για τον Nilsson. Δεν ήταν απόμακρος, αλλά απλώς απεχθανόταν το live τραγούδι. Προτιμούσε να μείνει στο περιθώριο, εκτός αν υπήρχε κάποιος ανώτερος σκοπός – όπως όταν δραστηριοποιήθηκε υπέρ των αυστηρότερων νόμων οπλοκατοχής μετά τη δολοφονία του John Lennon.
Τα προσωπικά του προβλήματα –ιδίως η σχέση του με το αλκοόλ– τον απομάκρυναν όλο και περισσότερο από τη μουσική. Από τη δεκαετία του ’80 μέχρι τον θάνατό του το 1994, σχεδόν εξαφανίστηκε από τη σκηνή και τα στούντιο. Με μια εξαίρεση που έμεινε στην ιστορία: την μοναδική φορά που τραγούδησε ζωντανά το “Without You”.
1992: Ένα θαύμα στο Caesar’s Palace
Ήταν ο Ringo Starr που κατάφερε να τον πείσει να ανέβει στη σκηνή, κατά τη διάρκεια ενός show με την All-Star Band στο Caesar’s Palace του Λας Βέγκας. Κανείς δεν ήξερε τι να περιμένει, κι όμως, το αποτέλεσμα ήταν κάτι μαγικό – και σπάνιο.
«Για να είσαι μέλος αυτής της μπάντας, πρέπει να έχεις τουλάχιστον ένα μεγάλο χιτ μέσα στον αιώνα», είπε αστειευόμενος ο Starr, παρουσιάζοντάς τον. «Και [ο Nilsson] είχε μάλλον το πιο όμορφο και πιο μεγάλο χιτ των ’70s: το “Without You”».
Ο Nilsson εμφανίστηκε στη σκηνή με ένα τσαλακωμένο λινό κοστούμι. Δεν ήταν στα καλύτερά του. Δεν έπιασε όλες τις νότες, η παρουσία του ήταν ασταθής, σχεδόν ευάλωτη. Αλλά είχε κάτι ανεκτίμητο: ψυχή. Και το τραγούδι αυτό, περισσότερο από κάθε άλλο, ζητάει να τραγουδηθεί από την καρδιά. Εκείνη τη νύχτα, ο Nilsson δεν τραγούδησε απλώς – ξεγύμνωσε τον εαυτό του μπροστά στο κοινό.
Το τέλος – και η τέλεια αποχαιρετιστήρια νότα
Λιγότερο από δύο χρόνια αργότερα, ο Nilsson πέθανε από ανακοπή καρδιάς. Όσο σπαρακτικό κι αν ήταν το γεγονός, φάνταζε σχεδόν συμβολικό: ένας καλλιτέχνης που έδωσε ό,τι είχε μέσα του και, όταν δεν του έμεινε τίποτα άλλο να πει, απλώς έφυγε. Χωρίς πολλά φώτα, χωρίς φασαρία.
Ίσως αυτή να είναι και η πιο καθαρή μορφή κληρονομιάς.
