Τζένη Βάνου: «Δεν εκτίμησα τη χρυσόσκονη που με έλουσε ο Θεός»
Γεννήθηκα κοντά στην Πλατεία Αττικής, αλλά η παιδική μου ηλικία πέρασε στον Βύρωνα με τη γιαγιά μου. Οι γονείς μου χώρισαν σε νεαρή ηλικία και αυτό είχε βαθύ αντίκτυπο σε μένα. Από τα δύο μου χρόνια, απαγορεύτηκε να βλέπω τη μητέρα μου, καθώς το διαζύγιο ήταν εις βάρος της. Κάθε φορά που προσπαθούσε να με συναντήσει, υπήρχαν σκηνές βίας που έχουν μείνει ανεξίτηλες στη μνήμη μου.
Η εφηβεία και η πρώτη επαφή με τη μουσική
Όταν ήμουν οκτώ ετών, ο πατέρας μου παντρεύτηκε ξανά και μετακομίσαμε στο Μοσχάτο. Η ζωή δεν ήταν όπως την είχα ονειρευτεί, αλλά τουλάχιστον μου επέτρεπαν να βλέπω τη μητέρα μου μια φορά το μήνα. Μέχρι τα δεκατέσσερα, έκανα απόπειρα αυτοκτονίας, και από εκείνη τη στιγμή ο πατέρας μου χαλάρωσε τους περιορισμούς, και άρχισα να τη βλέπω συχνότερα.
Η ζωή μου άλλαξε όταν με άκουσε να τραγουδάω ο δημοσιογράφος Γιώργος Κολοκοτρώνης, ο οποίος με πήγε στα ραδιοφωνικά “Κυριακάτικα Πρωινά” με τον Γιάννη Οικονομίδη. Εκεί με άκουσε ο Μίμης Πλέσσας και μου είπε:
«Χωρίς αμφιβολία, έχεις αξία».
Μου πρότεινε να κάνω ακρόαση για να γίνω τραγουδίστρια στην Κρατική Ραδιοφωνία. Έκανα τις διαδικασίες κρυφά από τον πατέρα μου, καθώς ακόμη πήγαινα σχολείο και εκείνος ήθελε να συνεχίσω στο πανεπιστήμιο.
Η έναρξη μιας λαμπρής καριέρας
Στην ακρόαση με συνόδευσε ο Γεράσιμος Λαυράνος, ο οποίος μου έδωσε και το ψευδώνυμό μου. Πέρασα τις εξετάσεις και άρχισα να τραγουδάω, αρχικά με τη συνοδεία του Κώστα Γιαννίδη. Λίγο αργότερα, εντάχθηκα στη Μεγάλη Ορχήστρα του Πλέσσα, ο οποίος πίστεψε και με στήριξε αφάνταστα.
Το 80% των τραγουδιών του Πλέσσα ερμήνευα εγώ, αλλά καθώς δεν είχα δισκογραφία, με γνώριζαν μόνο από τη φωνή μου. Ο πατέρας μου δεν είχε πάρει χαμπάρι τίποτα μέχρι τη στιγμή που γύρισα σπίτι και βρήκα την πόρτα κλειδωμένη με μια βαλίτσα έξω.
Η πρώτη μου συμμετοχή στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης αποτέλεσε ορόσημο στην καριέρα μου. Ο Δημήτρης Χορν, μέλος της κριτικής επιτροπής, όταν ρωτήθηκε για κάποιο τραγούδι, απάντησε:
«Δεν έχετε καταλάβει ακόμη ότι για τα επόμενα πενήντα χρόνια θα μας βασανίζει με τη φωνή της;»
Η πορεία στα μεγαλύτερα μουσικά στέκια
Η Νανά Μούσχουρη αναχώρησε από το θρυλικό “Τζάκι” στην Πλατεία Ρηγίλλης και μου πρότειναν να την αντικαταστήσω. Η επιτυχία ήταν τόσο εντυπωσιακή, που παρέμεινα για δύο μήνες.
Μετά, έλαβα πρόταση από τον Μανώλη Χιώτη και τη Μαίρη Λίντα για συνεργασία στη “Σπηλιά του Παρασκευά”, όπου εμφανίστηκαν όλοι οι μεγάλοι καλλιτέχνες της εποχής.
Το 1961, άρχισα να τραγουδάω στη “Νεράιδα”, το πιο γνωστό καλοκαιρινό κέντρο της Αθήνας, και παρέμεινα εκεί μέχρι το 1969, όταν έφυγα για την Αμερική.
Τα 1962-1963, ήρθε η πρώτη μου μεγάλη επιτυχία, το “Αν σ’ αρνηθώ αγάπη μου”. Το 1964, παράλληλα με τη “Νεράιδα”, εμφανιζόμουν στο θέατρο με τον Γιώργο Μουζάκη, ο οποίος μου έγραψε τη “Σκλάβα” και το “Θέλω κοντά σου να μείνω”.
Η συνάντηση που δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ με τον Χατζιδάκι
Το 1969, ο Φιλοποίμην Φίνος με κάλεσε να τραγουδήσω το soundtrack της ταινίας “Λεωφόρος του Μίσους”. Ηχογράφησα το τραγούδι “Ο ήλιος βγαίνει μες στα«Τα μάτια σου» έναντι 350 δραχμών.
Αργότερα, ο Μάνος Χατζιδάκις με παρότρυνε να ερμηνεύσω κάποια από τα έργα του, αλλά αρνήθηκα από σεβασμό προς τον Πλέσσα. Όταν τον συνάντησα στην Αμερική, μου είπε:
«Λυπάμαι πολύ. Είσαι εξαιρετικά ανόητη. Έχασες την ευκαιρία της ζωής σου, γιατί εγώ πια δεν θα σου δώσω ποτέ τραγούδια μου.»
Αυτή η απώλεια παρέμεινε η μεγαλύτερη πικρία της καριέρας μου.
Η προσωπική ζωή και οι προκλήσεις
Το 1964, παντρεύτηκα, γιατί το μόνο που επιθυμούσα ήταν να δημιουργήσω μια οικογένεια. Ωστόσο, υπήρξα θύμα κακοποίησης στο γάμο μου.
Το 1969, μετακομίσαμε οικογενειακώς στην Αμερική, όπου υπέγραψα πενταετές συμβόλαιο και εμφανιζόμουν στο “Μολφέτα” της Νέας Υόρκης. Όμως, δεν άντεξα τη ζωή εκεί και όταν έμεινα έγκυος στην κόρη μου, αποφάσισα να επιστρέψω στην Ελλάδα.
Χώρισα το 1971 και βρέθηκα να αναθρέφω δύο παιδιά χωρίς καμία στήριξη, αναγκάζομαι να δουλεύω ασταμάτητα.
Οι τελευταίες δεκαετίες και η αυτοκριτική
Το 1972, ο Τόλης Βοσκόπουλος μου πρότεινε να συνεργαστούμε στη Minos και έγραψε για μένα τα λαϊκά κομμάτια “Αγόρι μου” και “Σε παρακαλώ, σήκω και φύγε”, τα οποία γνώρισαν τεράστια επιτυχία.
Το 1984, απέκτησα χρυσό δίσκο με την επιτυχία “Τρένο της ζωής” του Μουσαφίρη.
Ωστόσο, από το 1988, άρχισε η πτώση της δημοτικότητάς μου. Ανάγκαζομαι να εργάζομαι σε μικρότερα μαγαζιά προκειμένου να συντηρήσω την οικογένειά μου, συχνά με χαμηλές αμοιβές.
«Δεν εκτίμησα τη χρυσόσκονη που μ’ έλουσε ο Θεός. Μετανιώνω για την έλλειψη χρημάτων, αλλά και αν ξαναρχίζαμε από την αρχή, πάλι τα ίδια λάθη θα έκανα. Είναι θέμα χαρακτήρα.»
